Toen we vijf jaar geleden ons huis aardig voordelig kochten en de bouw van start ging hadden we niet verwacht dat we er maar vier jaar zouden wonen. Maar levens veranderen en daardoor plannen ook. Met een flink hysterische woningmarkt zagen we de kans om ons huis op een voor ons gunstige manier te verkopen en een zakcentje mee te kunnen nemen naar Portugal. Dus we gingen het gesprek aan met de makelaar, die positief was maar ook zo realistisch was om te zeggen dat we haast wilden maken wilden we dat eruit halen wat er om dat moment in zat.

Binnen twee weken moest het huis en mijn fantastische gezellige boerderij/moestuin aangepakt worden en zo leeg mogelijk gemaakt worden voor de foto’s. Gelukkig waren we in de zomer, met een eventueel vertrek in ons achterhoofd al begonnen met het opruimen van de zolder, maar dat was nog lang niet zoals het wezen moest. Vooral die tuin en de keuken, mijn favoriete plekjes moesten leger dan leeg. De makelaar had een punt met zijn opmerking dat het erg gezellig en knus was zoals het was, maar dat het de koper niet de mogelijkheid bood om te zien welke mogelijkheden de ruimte nog meer hadden. Aan de slag dus. De foto’s konden gemaakt worden in een kaal, hol klinkend huis die vanaf toen echt mijn thuis niet meer was. We hadden de auto volgepropt met mijn heerlijke fermentatiepotten, zuurdesem, slowcooker etc. Het Schoenenreus werd voor de foto’s even uit het zicht bij de wc geplaatst en alles wat de indruk gaf dat we een hond hadden werd verdonkeremaand in de trapkast. Toen de fotograaf weg was wist ik niet hoe snel ik alles weer op zijn plaats moest zetten.

Inmiddels stond het huis al op funda met een eigen geschoten foto van de voorkant, omdat er concurrentie was, die de makelaar graag aan wilde gaan. Toen al waren er aanvragen voor bezichtigingen en toen de foto’s er ook op kwamen werden dat er nog meer. Uiteindelijk zijn er twee bezichtigingsmiddagen geweest. Iemand had mij van tevoren best mogen vertellen dat het huis spic en span krijgen voor zo’n bezichtiging met drie jonge kinderen én een hond nog best een uitdaging is. De auto en aanhanger werden weer volgepropt met mijn schatten uit de keuken en met een auto volgeladen met drie kinderen én een hond (waarvan de sporen uiteraard ook weer uitgewist moesten worden) reden we naar zwemles en zwierven we daarna nog even rond in het park.

Eenmaal terug in de straat eerst heel voorzichtig langsrijden om te kijken of de kust veilig was, achterom om de kans nóg groter te maken niemand van de geïnteresseerden tegen te komen. Daarna het huis binnen gaan waar vreemde mensen met vreemde parfums uitgebreid rond hebben gekeken. Het was me een vreemde gewaarwording en ik ben onwijs dankbaar dat het bij die twee middagen gebleven is en we een persoonlijke brief in ontvangst mochten nemen met een prachtige motivatie én een goed bod. Mijn hart was om, maar de zakelijke kant van het verhaal was uiteraard nog even wachten of er nog meer biedingen kwamen.

Die kwamen er, maar het hart bleef uitgaan naar dit bod. De gunfactor won het en we accepteerden het bod. Waar we in ons hoofd hadden dat we misschien dan in het voorjaar ergens het huis zouden moeten verlaten was hun voorstel halverwege december. Dat was vooral voor mij even slikken, maar het moest zo zijn en ze gingen akkoord met maar één weekje later. Wel moesten we nog even een maandje wachten op de financiering, maar dat zou geen problemen opleveren.

Uiteindelijk werd dat nog even spannend en vroegen ze een week uitstel aan, maar halverwege die week kregen we dan toch het verlossende telefoontje. Het huis is definitief verkocht!