Vanmorgen was de dag van de overdracht. Na twee bizar intense weken van huis leeg maken, schoonmaken, ziek zijn etc. leverden we vandaag de sleutels in. Het huis, ons eerste zelfgezochte huis, waar Yinthe geboren is en we echt met onwijs veel plezier hebben gewoond is niet meer van ons. 

Van afgelopen dagen herinner ik me niet alles even scherp, maar het moment dat ik door het lege huis liep, die leeg was gemaakt zonder veel hulp van mijzelf ivm ziekte, zal ik niet snel vergeten. Ik liep daar en besefte me dat met alle spullen die verdwenen zijn ons thuis ook verdwenen is. Ik liep door de ruimte waar we als gezin lange tijd met zijn allen geslapen hebben, de plek die voor iedereen de meest veilige in huis was. Waar veel geknuffeld en getroost is. Nu was er alleen nog een leeg omhulsel over van wat geweest was. Het was er niet meer en dat voelde raar. En stiekem ook wel een beetje verdrietig. 

Ik liep door naar de slaapkamer van de kinderen, waar ze zo heerlijk met zijn drieën konden spelen, waar ze net teveel lawaai maakten voor het uur van de dag en waar ik in de nacht zachtjes gesnurk vandaan hoorde komen. De badkamer, waar ik veel te lang en veel te heet kon douchen en ontzettend kon mopperen op de kinderen wanneer ze er weer een waterballet van gemaakt hadden. De zolder waar Ronald vele avonduren heeft doorgebracht, achter zijn bureautje. 

Een huis heeft herinneringen en het zijn de herinneringen die een huis zo waardevol maken. Mijn keukentje, waar ik broden heb leren bakken, vele maaltijden gekookt heb en ook een en ander heb verprutst. Waar we aan tafel heerlijk konden tekenen met zijn allen, spelletjes deden en de tafel mooi konden dekken voor speciale momentjes. De kamer waar we vele boekjes gelezen hebben, gedanst hebben, gespeeld. De tuin, die afgelopen zomer nog zo mooi groen was, met veel te plukken lekkers en geweldig uitzicht van scharrelende kippetjes. Het wás ons thuis, maar nu niet meer. En hoewel dat voor mij even een plekje moet krijgen is dat helemaal prima. Het is weer een leeg omhulsel, waar anderen hun thuis van kunnen maken.

Ondertussen leven wij rustig toe naar het moment van vertrek. Komende twee weken zullen in het teken staan van bezoekjes aan familie en vrienden en de laatste dingetjes regelen, maar eerst even een paar dagen goed uitzieken. Nog 12 nachtjes, en dan vertrekken we!