Toen we hier kwamen was het voor ons wel duidelijk. Even bijkomen, daarna snel een stuk land zoeken, vinden en kopen en gaan met die banaan. We hadden het voor onszelf al helemaal ingevuld hoe het leven hier zou zijn. Zelfs de details had ik al ingekleurd en ik zag het precies voor me. Want hoe moeilijk kan het zijn? Zo’n 2/3 van alle stukken land waar iets van een huis of ruïne op staat is verlaten. Daar moét toch wat bij zitten en het liefst snel een beetje. Wonen in een tent is leuk, maar bouwen aan je droom nog leuker! Inmiddels zijn we ruim vier maanden verder en we wonen nog steeds in een tent op het land van onze vrienden. Gaat er dan toch iets mis? 

Als je kijkt naar de teleurstellingen die we te verwerken hebben gehad zou je inderdaad denken dat er iets mis gaat. Het eerste land waar we compleet verliefd op werden is uit de verkoop gehaald, het tweede land liep tijdens een bezichtiging letterlijk onder water en werd daarna ook uit de verkoop gehaald, bij een volgend stuk land werkte de eigenaar niet mee om papieren in orde te krijgen en bij de laatste wilden we wel gaan kopen, maar kwamen we achter iets wezenlijks: Een Ruïne..Mag..Je..Niet..Zelf..Herbouwen.. Wat? Waar we om ons heen zien dat iedereen, maar dan ook echt zo ongeveer iedereen ruïnes herbouwt en er gaat wonen (en ervan overtuigd is dat dat mag) mag dat officieel niet. Oké, interessant. Nu we dat weten, kunnen we daar niet meer omheen. Want is het niet één van de dingen die in de bijbel staan? Gehoorzaam de overheid, oftewel houd je aan de regels TENZIJ het tegen de wil en wet van God in gaat. Wij denken dat legaal wonen niet per se tegen Gods wet is en bevestiging dat het Gods wil is hebben we niet gekregen, dus.. Na een nacht letterlijk ziek zijn van mijn geweten dat opspeelde wisten we het zeker. Dan moeten we het prachtige land met lelijke ruïne niet kopen.

Het was en is me wel wat. Dromen die in duigen vallen, deuren die dicht gesmeten werden en wij als gezin en als man en vrouw die totaal opnieuw gevormd worden door de Allerhoogste. Veel ‘au’ momenten maar ook grote ontdekkingen. Wij focusten ons op de zoektocht naar een plek om te wonen en God wilde dat we ons focusten op een zoektocht dichter naar Hem toe. We ontdekten dat we gekneed werden en teruggetrokken werden naar het afhankelijk zijn van Hem. Zonder de Vader kunnen we immers niks. We gaven toe dat het inderdaad niet gaat om de plaatjes in onze hoofden (het houtgestookte fornuis, de hangmat tussen prachtige eikenbomen, de geweldig mooi opgeknapte ruïne, traditioneel gebouwd met van die dikke portugese muren) ingekleurd en wel en ingepakt met mooie strikken met glitters. Niet mijn wil geschiede Heer, maar Uw wil! Een gebed dat we in het onze Vader bijna als vanzelfsprekend uitspreken, maar hoe moeilijk is het om je eigen wil aan de kant te zetten? Je vlees te kruisigen en achter de Vader aan te gaan? 

We beseffen ons steeds meer dat de uiteindelijke bestemming (en we geloven dat die gaat komen, dat we een plek vinden om te gaan wonen) veel minder belangrijk is dan de weg ernaar toe. We zijn naar Portugal toe gereisd met de intentie om ons te laten vormen door onze Vader. Om te groeien in onze relatie met Hem en onze manier van leven op Zijn wil af te stemmen en daar zitten we midden in al hadden we hem zelf uiteraard anders ingekleurd. Niets menselijks is ons vreemd, integendeel. 

Ondertussen zien we dat de deuren die dicht gingen met een reden dicht gingen, net als de regels die boven ons dak kwamen te hangen en onze droom van een hele ruïne herbouwen aan diggelen sloeg. We kregen bevestigingen van de Heer in hoeken waar we niet zochten en  die zijn veel meer persoonlijk van aard dan praktisch. Het gaat over wie we zijn en wat we doen in ons huwelijk, in de opvoeding van onze kinderen, in onze omgang met anderen en of we dingen met vreugde doen. Leiden we een leven die de heiligheid, grootheid en koninklijkheid van onze Vader weerspiegelt? We kunnen alleen maar ‘nee’ zeggen met het verlangen dat het ooit een volmondige ‘ja’ zal worden. De zoektocht naar een eigen plekje (die ondertussen natuurlijk wel rustig, in gebed en afhankelijkheid van de Vader door gaat) maakt plaats voor een veel grotere zoektocht: die naar een Heilig leven. En reken maar dat de uitkomst daarvan nog veel mooier zal zijn!