Hysterische regen, een lekke tent, harde wind, lekke luchtbedden, de Portugese herfst is begonnen en de tent (en alle kampeerspullen die niet gemaakt zijn voor langdurig gebruik) staat op het punt om het te begeven. Maar niet alleen de tent heeft het moeilijk. Ondanks onze dankbaarheid voor Gods leiding en het huis dat we mogen krijgen is het een grote beproeving ook voor ons. Binnen zitten met drie energieke kinderen in een toch relatief heel kleine tent en de troep die dat geeft, continu naar boven kijken of de tent het nog houdt en leven met het feit dat de eerste datum voor de overdracht al verstreken is is best pittig. Het voelt een beetje als het einde van een zwangerschap en dat je flink over de uitgerekende datum heen gaat. De buik zit in de weg, het getrappel van dat waar je zo naar verlangt begint pijnlijk en vervelend te worden, de energie is op en ondertussen vraagt iedereen lief bedoeld of de bevalling al begonnen is. Je probeert er het beste van te maken en dat lukt ook wel, maar het houdt niet over. 

Dat het regenseizoen er aan zat te komen wisten we natuurlijk en dat onze tent niet zo best meer was ook. In augustus braken we de tent nog eens af om hem bij een ander gezin weer op te zetten (we mochten hier een aantal weken op het land passen zodat zij naar Nederland konden en daarna blijven had een aantal praktische voordelen) en dat heeft het tentdoek natuurlijk niet beter gemaakt. Daarnaast zat de tent al in zijn reservetijd als we een levensduur van 50 weken aanhielden, heeft het natte voorjaar zijn schimmelsporen achtergelaten op het tentdoek en deed de Portugese zon haar werk ook goed. Bij de eerste regenbuien in september merkten we dus al dat het plaatselijk drupte in de tent. Gelukkig is het daarna een tijdje droog en warm geweest, maar toen het regenseizoen echt leek te beginnen moest er wel wat gedaan worden om dat ‘probleem’ te tackelen. Een prachtig blauw bouwzeil van de plaatselijke chinese meuk winkel spanden we over de tent heen en we waren weer even gered. Geen gezicht, maar de term ‘het oog wil ook wat’ moeten we hier in Portugal leren loslaten. Soms is het gewoon niet anders. Het zeil deed zijn werk en we zaten weer droog! Met de harde wind die de hysterische regenbuien vergezelde was het nog wel even spannend of de oogjes niet van het zeil af zouden scheuren en de boel weg zou waaien, maar wonder boven wonder hield het en bleven we droog! 

Ondertussen ging het wachten op ons huis door. Er moesten zaken geregeld worden waar wij geen invloed op hadden en waarin we afhankelijk waren van andere mensen. Het duurde en het duurde maar. Bij de gemeente moesten papieren in orde gemaakt worden, maar degene die dat moest doen was op vakantie. Daarna was er een volmacht opgestuurd voor de overdracht door een van de eigenaren, maar die bleek niet te kloppen dus dat moest opnieuw en toen die eindelijk binnen was moest er een datum geprikt worden waarbij de overige eigenaren en wij zelf allemaal aanwezig konden zijn. Dat was nog wel een ding, want zij konden doordeweeks niet en voor ons was de zaterdag geen optie ivm Shabbat. Het kwam er op neer dat het óf op Shabbat moest óf op een vrijdag aan het einde van de middag, maar dan zou het nog een paar weken langer duren. Au. Die was even pijnlijk. Want hoewel we heel graag zo snel mogelijk de sleutel wilden omdat de situatie in de tent enigszins onhoudbaar begon te worden toen ook nog het ene na het andere luchtbed lek ging, wilden we het ook doen zoals de Heer het wil. Op diezelfde dag ontving ik per mail de bijbeltekst van de dag, die over Shabbat ging en dat we die in ere moesten houden. Duidelijk zat. Dus we bleven op onze strepen staan en zeiden ‘nee’ met het risico op nog langer wonen in een tent. Toen we dat berichtje hadden gestuurd kregen we al vrij snel te horen dat de overdracht die komende vrijdag zou zijn. Halleluja! 

Vorige week vrijdag was het zover. Met knikkende knieën hadden we die week heel veel geld overgemaakt naar het advocatenkantoor, hopende dat het veilig aan zou komen op de goede bestemming en om vijf uur op vrijdagmiddag belden we er aan. We mochten binnenkomen en stuitten op een typisch niet Nederlandse situatie dat het te vol was in de ruimte en het, omdat we in gemeenschap van goederen getrouwd zijn, niet nodig was dat ik tekende dus ik moest in de hal wachten met de kinderen zodat Ronald kon tekenen. Oké Heer, ik ken mijn plaats, haha, prima. We wachtten twee uren in de hal. Ik mocht tussendoor wel heel even naar binnen om te horen wat er in het contract stond, maar aangezien de kinderen daardoor zonder papa of mama in de hal bleven met een paar Portugese mensen waar ze niet mee konden communiceren ivm de taal was ik snel weer terug. We wachtten nog even en daar kwam de liefste man naar buiten met de allermooiste glimlach en een sleutel in zijn handen! We liepen naar buiten en zagen dat de zon nét onderging. Vlak voor Shabbat, op het hoogtepunt (volle maan) van de 8ste maand kregen wij de sleutel van ons huis! We openden Shabbat met een ijsje en een speurtocht door het huis en genoten van de kinderen die gierden bij alles wat ze in de kastjes tegenkwamen (onderbroeken, oude Portugese munten, beschimmelde koekjes, etc etc). Daarna gingen we een dagje de rust in om vervolgens, op de eerste dag van een nieuwe week te beginnen aan een nieuw hoofdstuk van ons leven. Een hoofdstuk met heel veel werk, maar ook zoveel rijkdom. We hebben een huis!