Narrow road

Daar stond ik dan. In ons huis. Ons eigen huis dat al een tijdje niet meer echt ons thuis was. Ik keek naar alle spullen die er stonden en dacht daarna aan de aanhanger, die veel kleiner was.

Afgelopen half jaar heeft in het teken gestaan van opruimen. Bijna iedereen met een zolder kan meepraten over hoe zo’n zolder langzaam maar zeker met de jaren steeds meer dichtslibt. Helemaal met kinderen, dan gaat dat ongeveer tien keer zo hard. Daar liggen dan vooral spullen die ‘misschien ooit nog eens van pas komen’, maar die je feitelijk al jaren niet aangeraakt hebt en in de toekomst alleen nog aan zult raken om ze van de ene naar de andere plek te verplaatsen. 

Tja, en als alles wat je mee wil nemen in een doodnormale aanhanger met huif moet passen is dat bewaren er niet meer bij. Dan moet er vooral heel…Veel…Weg. De weggeefhoeken op facebook hebben helemaal volgestaan met spullen. Er zullen vast mensen smakelijk gelachen hebben om die hoeveelheid berichtjes. Ik zelf ook. Er ging veel weg, maar het huis leek niet per se heel snel leger te worden. Gek is dat he, waar stond al die troep dan? Dat moet je toch merken? Pas toen we de laatste weken begonnen met plastic bakken vullen, die wél mee zouden gaan, toen begonnen de kasten leger te raken. Bijna lege kasten werden verkocht en weggegeven, met als gevolg dat er toch ook weer heel veel losse spullen ontstonden. Ons huis veranderde van ons thuis in een ongeordende chaos. Hier bakken, daar spullen die weg moeten, aan de andere kant spullen die nog ingepakt moeten worden en daartussenin nog een mengelmoes van allemaal. Hét punt dat ik maar even vergelijk met het zwaarste punt van een bevalling. Dat het zo zeer doet, dat je eigenlijk niet meer kunt en niet meer wilt maar ook niet meer terug kunt en wilt. En toen werd eerst Ronald ziek, gelukkig maar even, maar vervolgens werd ik geteisterd door een griep die ik lange tijd niet zo heftig gehad heb als deze. Midden in de chaos had ik geen energie en puf om orde te scheppen. 

Dingetje voor mij wel hoor, want het zou nog vijf dagen duren voordat de overdracht van ons huis was. Het was wel duidelijk dat we dit met zijn 1,5en (ik reken mezelf voor het gemak maar even als half persoon, maar eigenlijk was ik op dat moment minder ‘waard’) nooit zouden redden. Dus ons (of mijn) eerste lesje hulp vragen hebben we kunnen afvinken en Godzijdank kwamen er hulptroepen die in één dag tijd echt giga veel werk verzet hebben. Langzamerhand loste de chaos zich op en ontstond er een leeg huis, met veel herinneringen, maar zonder de warmte en gezelligheid die het ons thuis maakten. Maar goed ook, want laat dat nou net een van de belangrijkere dingen zijn die we met ons mee moesten gaan nemen.

Uiteindelijk verlieten we na een laatste schoonmaakronde door lieve vrienden, ons huis. De voordeur ging dicht, op slot, en de sleutel lieten we achter om door de nieuwe geopende deuren te beginnen aan een groot, groot avontuur. Met een aanhanger vol proviand die we nodig hebben om te kunnen kamperen, andere spullen die ons lief zijn, maar vooral een auto gevuld met de rijkdom van een geweldig mooi gezin, met een lieve hond en de warmte, gezelligheid en, liefde en de aanwezigheid van onze Heer die ons in staat stelt om van iedere plek waar we komen een ‘thuis’ te maken.

Vanmorgen was de dag van de overdracht. Na twee bizar intense weken van huis leeg maken, schoonmaken, ziek zijn etc. leverden we vandaag de sleutels in. Het huis, ons eerste zelfgezochte huis, waar Yinthe geboren is en we echt met onwijs veel plezier hebben gewoond is niet meer van ons. 

Van afgelopen dagen herinner ik me niet alles even scherp, maar het moment dat ik door het lege huis liep, die leeg was gemaakt zonder veel hulp van mijzelf ivm ziekte, zal ik niet snel vergeten. Ik liep daar en besefte me dat met alle spullen die verdwenen zijn ons thuis ook verdwenen is. Ik liep door de ruimte waar we als gezin lange tijd met zijn allen geslapen hebben, de plek die voor iedereen de meest veilige in huis was. Waar veel geknuffeld en getroost is. Nu was er alleen nog een leeg omhulsel over van wat geweest was. Het was er niet meer en dat voelde raar. En stiekem ook wel een beetje verdrietig. 

Ik liep door naar de slaapkamer van de kinderen, waar ze zo heerlijk met zijn drieën konden spelen, waar ze net teveel lawaai maakten voor het uur van de dag en waar ik in de nacht zachtjes gesnurk vandaan hoorde komen. De badkamer, waar ik veel te lang en veel te heet kon douchen en ontzettend kon mopperen op de kinderen wanneer ze er weer een waterballet van gemaakt hadden. De zolder waar Ronald vele avonduren heeft doorgebracht, achter zijn bureautje. 

Een huis heeft herinneringen en het zijn de herinneringen die een huis zo waardevol maken. Mijn keukentje, waar ik broden heb leren bakken, vele maaltijden gekookt heb en ook een en ander heb verprutst. Waar we aan tafel heerlijk konden tekenen met zijn allen, spelletjes deden en de tafel mooi konden dekken voor speciale momentjes. De kamer waar we vele boekjes gelezen hebben, gedanst hebben, gespeeld. De tuin, die afgelopen zomer nog zo mooi groen was, met veel te plukken lekkers en geweldig uitzicht van scharrelende kippetjes. Het wás ons thuis, maar nu niet meer. En hoewel dat voor mij even een plekje moet krijgen is dat helemaal prima. Het is weer een leeg omhulsel, waar anderen hun thuis van kunnen maken.

Ondertussen leven wij rustig toe naar het moment van vertrek. Komende twee weken zullen in het teken staan van bezoekjes aan familie en vrienden en de laatste dingetjes regelen, maar eerst even een paar dagen goed uitzieken. Nog 12 nachtjes, en dan vertrekken we!

Toen we vijf jaar geleden ons huis aardig voordelig kochten en de bouw van start ging hadden we niet verwacht dat we er maar vier jaar zouden wonen. Maar levens veranderen en daardoor plannen ook. Met een flink hysterische woningmarkt zagen we de kans om ons huis op een voor ons gunstige manier te verkopen en een zakcentje mee te kunnen nemen naar Portugal. Dus we gingen het gesprek aan met de makelaar, die positief was maar ook zo realistisch was om te zeggen dat we haast wilden maken wilden we dat eruit halen wat er om dat moment in zat.

Binnen twee weken moest het huis en mijn fantastische gezellige boerderij/moestuin aangepakt worden en zo leeg mogelijk gemaakt worden voor de foto’s. Gelukkig waren we in de zomer, met een eventueel vertrek in ons achterhoofd al begonnen met het opruimen van de zolder, maar dat was nog lang niet zoals het wezen moest. Vooral die tuin en de keuken, mijn favoriete plekjes moesten leger dan leeg. De makelaar had een punt met zijn opmerking dat het erg gezellig en knus was zoals het was, maar dat het de koper niet de mogelijkheid bood om te zien welke mogelijkheden de ruimte nog meer hadden. Aan de slag dus. De foto’s konden gemaakt worden in een kaal, hol klinkend huis die vanaf toen echt mijn thuis niet meer was. We hadden de auto volgepropt met mijn heerlijke fermentatiepotten, zuurdesem, slowcooker etc. Het Schoenenreus werd voor de foto’s even uit het zicht bij de wc geplaatst en alles wat de indruk gaf dat we een hond hadden werd verdonkeremaand in de trapkast. Toen de fotograaf weg was wist ik niet hoe snel ik alles weer op zijn plaats moest zetten.

Inmiddels stond het huis al op funda met een eigen geschoten foto van de voorkant, omdat er concurrentie was, die de makelaar graag aan wilde gaan. Toen al waren er aanvragen voor bezichtigingen en toen de foto’s er ook op kwamen werden dat er nog meer. Uiteindelijk zijn er twee bezichtigingsmiddagen geweest. Iemand had mij van tevoren best mogen vertellen dat het huis spic en span krijgen voor zo’n bezichtiging met drie jonge kinderen én een hond nog best een uitdaging is. De auto en aanhanger werden weer volgepropt met mijn schatten uit de keuken en met een auto volgeladen met drie kinderen én een hond (waarvan de sporen uiteraard ook weer uitgewist moesten worden) reden we naar zwemles en zwierven we daarna nog even rond in het park.

Eenmaal terug in de straat eerst heel voorzichtig langsrijden om te kijken of de kust veilig was, achterom om de kans nóg groter te maken niemand van de geïnteresseerden tegen te komen. Daarna het huis binnen gaan waar vreemde mensen met vreemde parfums uitgebreid rond hebben gekeken. Het was me een vreemde gewaarwording en ik ben onwijs dankbaar dat het bij die twee middagen gebleven is en we een persoonlijke brief in ontvangst mochten nemen met een prachtige motivatie én een goed bod. Mijn hart was om, maar de zakelijke kant van het verhaal was uiteraard nog even wachten of er nog meer biedingen kwamen.

Die kwamen er, maar het hart bleef uitgaan naar dit bod. De gunfactor won het en we accepteerden het bod. Waar we in ons hoofd hadden dat we misschien dan in het voorjaar ergens het huis zouden moeten verlaten was hun voorstel halverwege december. Dat was vooral voor mij even slikken, maar het moest zo zijn en ze gingen akkoord met maar één weekje later. Wel moesten we nog even een maandje wachten op de financiering, maar dat zou geen problemen opleveren.

Uiteindelijk werd dat nog even spannend en vroegen ze een week uitstel aan, maar halverwege die week kregen we dan toch het verlossende telefoontje. Het huis is definitief verkocht!