Narrow road

Hysterische regen, een lekke tent, harde wind, lekke luchtbedden, de Portugese herfst is begonnen en de tent (en alle kampeerspullen die niet gemaakt zijn voor langdurig gebruik) staat op het punt om het te begeven. Maar niet alleen de tent heeft het moeilijk. Ondanks onze dankbaarheid voor Gods leiding en het huis dat we mogen krijgen is het een grote beproeving ook voor ons. Binnen zitten met drie energieke kinderen in een toch relatief heel kleine tent en de troep die dat geeft, continu naar boven kijken of de tent het nog houdt en leven met het feit dat de eerste datum voor de overdracht al verstreken is is best pittig. Het voelt een beetje als het einde van een zwangerschap en dat je flink over de uitgerekende datum heen gaat. De buik zit in de weg, het getrappel van dat waar je zo naar verlangt begint pijnlijk en vervelend te worden, de energie is op en ondertussen vraagt iedereen lief bedoeld of de bevalling al begonnen is. Je probeert er het beste van te maken en dat lukt ook wel, maar het houdt niet over. 

Dat het regenseizoen er aan zat te komen wisten we natuurlijk en dat onze tent niet zo best meer was ook. In augustus braken we de tent nog eens af om hem bij een ander gezin weer op te zetten (we mochten hier een aantal weken op het land passen zodat zij naar Nederland konden en daarna blijven had een aantal praktische voordelen) en dat heeft het tentdoek natuurlijk niet beter gemaakt. Daarnaast zat de tent al in zijn reservetijd als we een levensduur van 50 weken aanhielden, heeft het natte voorjaar zijn schimmelsporen achtergelaten op het tentdoek en deed de Portugese zon haar werk ook goed. Bij de eerste regenbuien in september merkten we dus al dat het plaatselijk drupte in de tent. Gelukkig is het daarna een tijdje droog en warm geweest, maar toen het regenseizoen echt leek te beginnen moest er wel wat gedaan worden om dat ‘probleem’ te tackelen. Een prachtig blauw bouwzeil van de plaatselijke chinese meuk winkel spanden we over de tent heen en we waren weer even gered. Geen gezicht, maar de term ‘het oog wil ook wat’ moeten we hier in Portugal leren loslaten. Soms is het gewoon niet anders. Het zeil deed zijn werk en we zaten weer droog! Met de harde wind die de hysterische regenbuien vergezelde was het nog wel even spannend of de oogjes niet van het zeil af zouden scheuren en de boel weg zou waaien, maar wonder boven wonder hield het en bleven we droog! 

Ondertussen ging het wachten op ons huis door. Er moesten zaken geregeld worden waar wij geen invloed op hadden en waarin we afhankelijk waren van andere mensen. Het duurde en het duurde maar. Bij de gemeente moesten papieren in orde gemaakt worden, maar degene die dat moest doen was op vakantie. Daarna was er een volmacht opgestuurd voor de overdracht door een van de eigenaren, maar die bleek niet te kloppen dus dat moest opnieuw en toen die eindelijk binnen was moest er een datum geprikt worden waarbij de overige eigenaren en wij zelf allemaal aanwezig konden zijn. Dat was nog wel een ding, want zij konden doordeweeks niet en voor ons was de zaterdag geen optie ivm Shabbat. Het kwam er op neer dat het óf op Shabbat moest óf op een vrijdag aan het einde van de middag, maar dan zou het nog een paar weken langer duren. Au. Die was even pijnlijk. Want hoewel we heel graag zo snel mogelijk de sleutel wilden omdat de situatie in de tent enigszins onhoudbaar begon te worden toen ook nog het ene na het andere luchtbed lek ging, wilden we het ook doen zoals de Heer het wil. Op diezelfde dag ontving ik per mail de bijbeltekst van de dag, die over Shabbat ging en dat we die in ere moesten houden. Duidelijk zat. Dus we bleven op onze strepen staan en zeiden ‘nee’ met het risico op nog langer wonen in een tent. Toen we dat berichtje hadden gestuurd kregen we al vrij snel te horen dat de overdracht die komende vrijdag zou zijn. Halleluja! 

Vorige week vrijdag was het zover. Met knikkende knieën hadden we die week heel veel geld overgemaakt naar het advocatenkantoor, hopende dat het veilig aan zou komen op de goede bestemming en om vijf uur op vrijdagmiddag belden we er aan. We mochten binnenkomen en stuitten op een typisch niet Nederlandse situatie dat het te vol was in de ruimte en het, omdat we in gemeenschap van goederen getrouwd zijn, niet nodig was dat ik tekende dus ik moest in de hal wachten met de kinderen zodat Ronald kon tekenen. Oké Heer, ik ken mijn plaats, haha, prima. We wachtten twee uren in de hal. Ik mocht tussendoor wel heel even naar binnen om te horen wat er in het contract stond, maar aangezien de kinderen daardoor zonder papa of mama in de hal bleven met een paar Portugese mensen waar ze niet mee konden communiceren ivm de taal was ik snel weer terug. We wachtten nog even en daar kwam de liefste man naar buiten met de allermooiste glimlach en een sleutel in zijn handen! We liepen naar buiten en zagen dat de zon nét onderging. Vlak voor Shabbat, op het hoogtepunt (volle maan) van de 8ste maand kregen wij de sleutel van ons huis! We openden Shabbat met een ijsje en een speurtocht door het huis en genoten van de kinderen die gierden bij alles wat ze in de kastjes tegenkwamen (onderbroeken, oude Portugese munten, beschimmelde koekjes, etc etc). Daarna gingen we een dagje de rust in om vervolgens, op de eerste dag van een nieuwe week te beginnen aan een nieuw hoofdstuk van ons leven. Een hoofdstuk met heel veel werk, maar ook zoveel rijkdom. We hebben een huis!

Onze zoektocht naar een eigen plek begon bij ruïnes met veel grond en eindigde bij een oud, maar compleet en vrijwel direct bewoonbaar gemeubileerd huis met veel minder grond (uiteindelijk bleek het perceel ongeveer 1/3 te zijn van een hectare). We hebben in juni een bod geplaatst en het duurde even met alle rompslomp en regelzaken die in Portugal (zoals veel andere dingen) heel veel tijd kosten, maar het bod is geaccepteerd, het voorlopige koopcontract hebben we deze week eindelijk getekend en we geloven dat het nu echt niet lang meer gaat duren voor we er aan de slag kunnen. 

Het is grappig om te beseffen dat we in Nederland naar iets als dit op zoek waren: een ouder huis met een leuk lapje grond. Toen kwamen we terecht in een super de luxe tot dan toe onderhoudsvrij nieuwbouwhuis met postzegeltuin. Een geweldige plek waar ik me zo thuis voelde! Ik heb er de tijd en ruimte gehad om veel te leren (op geestelijk, persoonlijk en praktisch vlak). Ik kon me (onbewust) voorbereiden op een eigen homestead door kippen te nemen, brood te leren bakken, op kleine schaal te moestuinieren en oogst verwerken. Ik kon meer leren over het thuis zijn met de kinderen, het steeds meer met vreugde omarmen van het moederschap, vrouw zijn en het zorgen voor thuis. We konden (ook geheel onbewust overigens) wennen aan het wat verder bij familie vandaan wonen en elkaar minder vaak zien dan iedere week. We konden ons daar al verdiepen in Gods feesten en alle andere dingen die we hier volop in de praktijk mogen brengen en toen het moment daar was om te gaan, konden we ons huis zó verkopen dat we dan toch dat oude huisje konden kopen met dat leuke lapje grond, maar dan in Portugal. We hebben hier al veel geleerd en zien er naar uit wat God ons in deze nieuwe stap ongetwijfeld allemaal weer wil leren. We voelen ons zo gezegend!

Emigreren, het is me een avontuur en ik besef me steeds meer dat er zoveel mensen zijn die de droom hebben om deze stap te nemen maar het niet durven. Het kost je zo ongeveer alles en eerlijk? Als Ronald er niet was geweest, had ik het nooit gedaan. Het was een stap uit gehoorzaamheid. Gehoorzaamheid naar mijn man toe, die er echt van overtuigd was dat we moesten gaan, maar vooral gehoorzaamheid naar God, die overduidelijk liet weten dat dit het pad was dat we moesten gaan bewandelen. Dat die gehoorzaamheid ons nu al zoveel zegen heeft gebracht maakt ons alleen maar gemotiveerder om Hem te blijven volgen op de weg die Hij ons leidt. Het pad is smal. Het is iedere keer weer balanceren om er op te blijven wandelen en we kukelen er regelmatig van af, maar dan krabbelen we weer overeind, zeggen we sorry en beginnen we weer waar we gebleven waren. Hij is het meer dan waard!

Toen we een bezichtiging aangevraagd hadden voor het huis duurde het amper een dag voordat we reactie hadden en binnen een week stonden we op de oprit van het huis te wachten tot we de bezichtiging konden starten. We maakten kennis met een enorm vriendelijke vrouwelijke makelaar die ons in haar beste engels door het huis begeleidde; een bewoonbaar huis met een weliswaar ouderwets ingerichte, maar keurige woonkamer, keuken, drie slaapkamers en een badkamer. Zonder schimmel. Wauw, dat hadden we niet verwacht. We keken verder en zagen schuurruimtes onder het huis waar vroeger wijn gemaakt werd, stenen dierenverblijven, een watertoren voor het huis voor wateropslag, een prachtige hoeveelheid volwassen fruitbomen en fruitstruiken en een ruime tuin. Dit alles aan de rand van een dorp, waarbij je voor het huis buren hebt en achter het huis het idee hebt in the middle of niks te wonen. Dit huis was beslist niet wat we zochten, maar we konden niet anders dan op slag verliefd worden en ons beseffen dat dit was wat we nodig hadden om hier in Portugal een nieuwe start te maken. 

We gingen later nog een keer kijken en nog een keer en we zijn er zelfs met enkele van de eigenaren (die nu in Frankrijk wonen) doorheen gelopen. We mochten de verhalen aanhoren van hoe het er in hun jeugd was. Dat ze vroeger zwommen in het waterbassin verderop in de tuin en daarin ook de was deden op warme zomerdagen. Dat ze altijd mais op de betonnen oprit lieten drogen en dat de kippen de restjes daarvan later mochten oppeuzelen. Ze vertelden waar de aardappelen en uien opgeslagen werden en op welke plaats het in de zomer het meest koel is om te zitten. Dat er nog een emaillen beker aan de kraan van de watertoren hangt voor buren die vaak langs kwamen om een slok te nemen van het lekkere drinkwater dat ze oppompten. Dat ze wijn maakten van de gigantische hoeveelheid druiven die aan de druivenstruiken groeien. Daarbij draaiden ze het kraantje van een van de tonnen in de schuur open om te laten zien (en vooral ruiken) dat er nog brandewijn in zit en wisten ze ons te vertellen dat dat drankje je wel warm kan houden in de winter. Ze lieten de elektrische druivenpers zien en andere tools die het oogsten en verwerken van de druiven en olijven gemakkelijker maken en vertelden ons dat alles, als we dat graag wilden, zou blijven staan, zodat ook wij het weer konden gebruiken. Meubels, serviezen, bestek, pannen, gereedschappen, alles. Best handig, aangezien meubels nét niet meer in ons aanhangertje pasten toen we uit Nederland vertrokken.

Het leek allemaal te mooi om waar te zijn. Iedere keer wanneer we met de makelaar over het terrein liepen ontdekten we samen met haar weer nieuwe bijzondere dingen: een stromende (seizoensgebonden) rivier waar nog water liep op het droogste moment van de zomer, spontaan groeiende kool-, aardappel- en aardbeienplanten en nóg meer fruitbomen. Samen met haar vielen we van de ene verwondering in de andere, maar ook buiten de bezichtigingen om kwamen we bijzondere dingen tegen. Het huisnummer 8, dat op het muurtje naast een schattige kleine brievenbus bevestigd is, is het cijfer dat de weken na de eerste bezichtiging steeds terugkwam. In data voor het verlopen van onze APK (8-8), in de datum dat we vanuit Nederland vertrokken zijn (8 januari) en zelfs op ons nieuwe Portugese kenteken (6+2). Alsof God ons duidelijk wilde maken: Jullie zijn vertrokken uit Nederland om hier opnieuw met Mij te beginnen. Ik heb jullie eerst een tijd met rust gegeven en nu is het tijd voor het échte nieuwe begin van jullie leven hier! We beseften ons dat, hoewel het niet altijd zo voelde, het wonen op het land van een ander ons rust gaf. Dit omdat we nog geen eigen huis hadden dat onderhoud nodig had, we nog geen eigen moestuin hoefden te bewerken en geen horde dieren hadden waar voor gezorgd moest worden. De rust die we daardoor hadden in ons hoofd heeft ons de ruimte gegeven om de tijd te nemen om hier te landen en onze weg te vinden in dit land en nu is het tijd voor de volgende stap! Het maakt ons klein als we beseffen dat God dit alles zo geleid heeft en beter weet wat goed is voor ons dan wij zelf. 

Nadat we de conclusie getrokken hadden dat een ruïne (en het hele ingekleurde en misschien wel geromantiseerde plaatje dat we daarbij hadden) hem niet ging worden en beseften dat het niet gaat om wat wij zelf willen ging onze zoektocht naar een eigen plek om te wonen natuurlijk gewoon door. Kijkende naar het tentdoek en wat die al te verduren heeft gehad, wisten we dat het het leven van onze tent eindig was. Met de zomerzon nog in het verschiet en de schimmelplekken die toch steeds prominenter aanwezig werden was het niet de vraag of hij er mee op ging houden, maar eerder wanneer. We gingen ervan uit dat hij een hele winter niet meer zou gaan trekken en al duurde dat nog even, we wisten ook dat de tijd sneller gaat dan ons lief is. Daarnaast is het natuurlijk fijn dat we tijdelijk op het land van anderen mogen wonen, maar dat is niet waarvoor we naar Portugal vertrokken zijn. Maar… wat dan wel? 

Ik durf eerlijk te zeggen dat het best even een gat was waar we in vielen. We zagen de deuren voor onze zelfbedachte plannen steeds verder dicht gaan en een echt huis kopen met een hectare grond, zoals we graag wilden, bleek financieel voor ons niet betaalbaar te zijn. Het al een lange tijd geen echte ‘thuis’ hebben brak mij steeds vaker even op en ik merkte dat we als gezin echt toe waren aan onze eigen ruimte.  De soort van makelaar die ons in de eerste instantie hielp met het zoeken naar een plek kwam iedere keer weer met ruïnes aan die wél goed betaalbaar waren en aan flinke lappen grond gekoppeld waren. Dat zorgde ergens voor twijfel, omdat het zelf bouwen toch ergens een verlangen was, maar we wisten dat er van ons gevraagd werd om het legale pad te bewandelen. Dit betekende dat we moesten gaan zoeken naar een huis mét dak en dan dus automatisch met minder grond. Dat deed even pijn, want in ons hoofd moésten we minimaal een hectare hebben om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te kunnen worden en het was best even moeilijk om dat plaatje uit ons hoofd te zetten. Het was wel typisch dat er juist op dát moment een huis op ons pad kwam. Het huis dat wel eens een sleutel naar een nieuw begin kon zijn! 

Ik zat gewoon wat te neuzen op de verschillende makelaarssites van deze omgeving toen ik haar tegen kwam. De advertentie was niet eens zo heel indrukwekkend, maar het totaalplaatje van het huis, de afmetingen van het perceel én het feit dat er een brievenbus en huisnummer aanwezig waren trokken mij over de streep om verder te kijken. Die brievenbus en dat huisnummer waren mijns inziens hét bewijs dat het een echt legaal huis was en die zekerheid kon ik wel gebruiken. Toen we de advertentie goed bekeken zagen we alleen maar foto’s van de buitenkant en de tuin, maar de beschrijving leek leuk en de prijs was goed te doen. Toch wisten we maar vrij weinig. Hoe zou het huis er van binnen uit zien? Beschimmeld? Oud? Vervallen? Dat was waar we een beetje vanuit gingen. Vooral ook om al te grote teleurstellingen te voorkomen. Geleid door onze nieuwsgierigheid vroegen we een bezichtiging aan én zochten we het huis en vooral zijn locatie op door middel van satellietbeelden van het plaatsje. We reden er een keertje langs, gluurden voorzichtig en schuldbewust even achter het huis de tuin in, niet wetende of er toch stiekem nog iemand zou wonen en werden alleen maar nieuwsgieriger, want de eerste indrukken logen er niet om. Het leek een prachtig stuk grond met veel fruit. Zo snel als we de achtertuin ingedoken waren, zo snel zaten we ook weer in de auto. Voor de rest zouden we toch echt moeten wachten tot we een bezichtiging konden plannen. Als dat al zou lukken…