Narrow road

We wonen nu zo’n anderhalf jaar in ons huis en er is al heel wat veranderd, al gaat het onszelf uiteraard niet altijd snel genoeg. In de tuin hebben we flink gewerkt, maar ook in ons huis. Ik had er het eerste half jaar best moeite mee (eigenlijk stiekem nog wel) dat we terecht gekomen waren in ‘de rotzooi van een ander’. Hoewel we mega blij waren met dat er meubels stonden en we niet direct alles hoefden te kopen, zijn het spullen die nu weliswaar van onszelf zijn, maar niet door onszelf uitgezocht. Laten we zeggen dat het huis niet per se naar onze smaak was ingericht. Hoe moesten we ons daar zo snel mogelijk thuis kunnen gaan voelen met de weinige middelen die we op dat moment hadden? 

Bijna een jaar leven op de overwaarde van je huis én daarbij een nieuw huis kopen zonder in de eerste instantie een baan te hebben eist zijn tol en toen we de sleutel kregen waren we dan misschien wel in het bezit van een dijk van een tuin, een huis met veel potentie én zicht op een stabiel inkomen, maar op dat moment was de spaarrekening toch echt wel leeg. We konden dus niet veel meer dan gewoon het beste maken van de dingen die er waren. 

De keuken hebben we, zoals ik al eerder vertelde, eruit gesloopt ivm de zicht- en ruikbare muizen/rattengeschiedenis. nestjes, skeletten, keutels en urine zorgden ervoor dat de keuken niet meer bruikbaar was. Daar moest dus op korte termijn wat anders voor komen. De keukenopstelling zoals we hem voor de tent hadden paste met een aantal kleine aanpassingen precies op de plaats van de oude keuken, wat ervoor zorgde dat we de eerste maanden konden koken. Later kregen we een gebruikt gasfornuis (met oven!) cadeau en dat zorgde voor een fijne keukenupgrade, waar we voor langere tijd prima mee konden leven! Ik kon weer broden bakken en had extra aanrecht ruimte! Ik kon mijn weckpotten en kruidenpotjes ergens kwijt en dat voelde alweer een stuk meer als thuis. Maar goed, feit bleef dat campingkastjes dienst deden als keukenkastjes en we nog deels uit bakken leefden. Echter, het was goed leefbaar en ik was blij.

Met de woonkamer was, op dat het totaal niet ‘ons’ was na, niet zo heel veel mis. Het portret van een huilend meisje moest van de muur evenals alle Maria beeldjes en andere tierelantijntjes. De lamp waar je je hoofd flink aan kon stoten moest eruit, de tafel kon uitgeschoven worden zodat hij groter werd en toen werd het met een beetje schuiven en een kleedje op de bank toch wel al wat. Later hebben we het vloerzeil eruit gesloopt. Die zat op sommige plaatsen met punaises in de houten vloer, was op meerdere punten uitgescheurd, niet netjes gelegd en niet meer schoon te krijgen. Dat gaf me toch een verbetering! Er kwam een houten vloer onder vandaan die eigenlijk best nog mooi was, dus ook daardoor werd het toch weer een stukje knusser in huis.

Het is een meerjarenproject en daar worden we iedere keer weer mee geconfronteerd. Klussen kost tijd en met vier dagen werk/school, één rustdag, sociale contacten en een grote tuin blijft er niet altijd genoeg tijd over om klussen op te pakken. Daarnaast is het leven hier weliswaar goedkoper dan in Nederland, maar ook hier wordt alles duurder en moeten we voor de grote klussen gewoon even wachten tot de financiële middelen er zijn. Net het echte leven. Maar.. in de loop van de maanden hebben we zelf een eigen keuken gebouwd, op een andere plaats en zijn er de afgelopen weken een aantal grote dingen gebeurd in ons huis. Wordt vervolgd! 

We wisten dat er een beekje loopt achter onze tuin langs. Een riviertje, die zelfs op de kaart aangegeven staat. We hadden echter niet gezien hoe hij er op ons terrein uit zag, we konden er namelijk niet komen! Onze makelaar kon ons vertellen dat het een beekje is die seizoensgebonden is en in de zomer droog staat. We zijn er met haar via de tuin van de buren naartoe gelopen om te zien dat het om een ondiep, smal (zou het breder dan een meter zijn?), schattig beekje ging. Hoe leuk zou het zijn als we er via onze eigen tuin ook bij zouden kunnen komen?!

Toen we de sleutel nog niet eens hadden mochten we alvast aan de slag in de tuin. De vorige eigenaren hadden aangegeven het nog een keer te willen gaan maaien voor ons. Dit wilden we echter graag zelf doen, zodat we konden behouden wat we wilden behouden (er groeiden bijvoorbeeld veel aardbeienplantjes, midden in het gras! Hoe leuk om die aardbeien, die weet ik niet hoe lang daar al groeien nieuw leven te geven in de moestuin!). Dat vonden de vorige eigenaren uiteraard niet erg, want het was nogal een klus. Het gras, de varens en de braamstruiken waren al een tijdje niet gemaaid, dus het stond hoog, okselhoog en soms zelfs nog hoger. Tijd om de tuin met de bosmaaier flink onder handen te nemen! 

Ons huis staat op een heuvel en de tuin loopt af naar beneden tot aan het laagste punt, waar het beekje stroomt. Om het minder steil naar beneden te laten lopen heeft men de tuin in iets vlakkere terrassen ingedeeld, kwamen we achter toen we het gingen maaien. De onderste twee terrassen waren een mysterie voor ons, ook na het maaien van de rest van de tuin. Het was één grote muur van lange dunne stammen van (waarschijnlijk pruimen-)boompjes die op korte afstand van elkaar stonden. Maar.. bij het maaien van een klein stuk heel dicht langs die bomenmuur ontdekten we iets. Een trap, die toegang gaf tot het terras daaronder!

Uiteraard moest dat verder onderzocht worden, dus we hebben de trap vrij gemaakt om er vervolgens een kijkje te nemen. We waanden ons in de jungle! Tussen de doorntakken en boompjes (met venijnige stekels op de stam) door liepen we een meter of 10-15 richting de plaats waar de rivier zou moeten zijn. We hoorden hem stromen, dus we kwamen steeds dichterbij. Tot we aan het einde van het terras kwamen en de grond ineens weer 1,5 meter lager verder ging. Nóg een terras! Dit terras was op dat moment volledig onbegaanbaar. Hier stonden geen lange dunne boompjes, maar er bevond zich een groot web aan doorntakken die ons tegen hielden. Maar, daar was de rivier! Nog een aantal meter verder zagen we het water stromen! We bekeken de boel even goed en zonder goed in te kunnen schatten hoe groot dit net ontdekte extra stuk tuin was, konden we ons toch een goede voorstelling maken van wat voor paradijsje dit zou kunnen worden. Op een plek waar niémand komt en niémand je ziet, langs een kabbelend beekje! 

Uiteraard hebben we hier veel meer te doen dan een heel bos omkappen en een grote wirwar aan bramenstruiken van 3 meter hoog over een terras die waarschijnlijk een 7 bij 30 meter is te lijf gaan. Dit moest iets gaan worden wat we af en toe, als we tijd hadden aan zouden gaan pakken. Vorig jaar, in januari hebben we een deel van de dunne boomstammetjes kunnen gebruiken voor het maken van moestuinbakken en hebben we het onderste terras voor een vrij groot deel braamvrij gemaaid, maar nu een jaar later (zonder er verder nog weer naar om te kijken) stonden er al weer nieuwe sprieten van 1,5 meter hoog en groeiden de bramenstruiken alweer een mooi stuk terug. Daarnaast konden we nog niet lekker op het onderste terras komen door dode druivenstruiken, betonpalen en ijzerdraden die in de weg zaten. En nu alles weer flink gegroeid was, was er lopen ook niet prettig. Dus het was afgelopen maand tijd om toch weer een flinke slag te slaan. Met hulp van lieve vrienden (die op ons huis pasten toen we naar Nederland gingen) hebben we weer een heel stuk bos weg kunnen kappen. Zij hadden daarvoor al een trapje gemaakt richting het onderste terras en een deel van de stammetjes die er nog stonden van het kappen van vorig jaar weggehakt waardoor een pad ontstaan was waar je niet hoefde te struikelen over stammetjes. Vanuit de tuin is nu een derde ongeveer geen muur van bomen meer en is er zicht op het onderste terras, waar het beekje aan grenst! We krijgen er een gigantisch stuk tuin bij! Uiteraard is er nog genoeg werk aan de winkel, want nog steeds hangen er doorntakken van 2 cm doorsnede en staan er een heleboel boompjes. Het uithalen van de stammetjes zal ook nog een hele klus worden. Maar het begin is er van iets wat werkelijk een paradijsje kan worden! 

De kippen hebben al meerdere verblijven gehad in het afgelopen anderhalf jaar. Toen we een aantal kippen kregen van vrienden moesten we zo snel mogelijk het oude, oorspronkelijke kippenhok zoals de vorige bewoners hem hadden gefabriceerd herstellen, zodat we een redelijk veilig verblijf voor ze hadden. Dat is wel het leuke aan ons huis: alles staat er al. Al is de staat niet van alles even best en is het soms gemakkelijker om iets compleet nieuws te maken dan weer iets te maken van dat wat er al stond, toch heeft het wel iets om dat laatste te doen en de homestead die hier ooit was weer een soort van in ere te herstellen. Het lijkt me zo leuk om eens terug in de tijd te kunnen en te zien hoe het er allemaal uitzag en gebruikt werd toen alles nog helemaal onderhouden en volop in gebruik was! Zag het eruit hoe we denken dat het eruit gezien heeft of was het heel anders? In ieder geval: In een middagje tijd hadden we een kippenhok klaar, gemaakt van alles wat al aanwezig was en konden de kippen komen zonder dat we daar materialen voor aan hoefden te schaffen (buiten de voer- en drinkbak uiteraard). 

Ideaal was het niet en het verdiende de schoonheidsprijs ook niet, dus we wisten toen al dat het een tijdelijke oplossing was. Gaandeweg ontdekten we dat er een aantal upgrades nodig waren. Zo hebben we na bezoek van een vos een net gespannen over het ommuurde buitenverblijfje van de kippen heen, zodat ze daar in ieder geval veilig waren als we niet thuis waren. We hebben het verblijf uitgebreid met pluimveenet voor meer scharrelruimte als we thuis waren. Die ruimte werd gaandeweg steeds groter door daarbij zelf nog hekwerk te maken met stukken net en uiteindelijk hebben we het kleine hokje midden in het ommuurde binnenverblijfje gesloopt en een opening gemaakt naar de schuur ernaast als laatste upgrade. Inclusief een veilige plaats voor broedende kippen. Leek fantastisch, met mooi weer. Toen het meer begon te regenen (en dat heeft het gedaan vorig voorjaar) ontdekten we echter helaas dat het dak erger lek was dan we dachten en dit zorgde voor moeilijkheden met het goed schoonmaken van het hok. De kippen hadden inmiddels ook ontdekt dat het gras aan de andere kant van het pluimveenet veel groener was en waar wij dat niet erg vinden en los lopende kippen eigenlijk wel erg knus vinden, had het in verband met de vos en andere roofdieren toch niet helemaal onze voorkeur.

Met het volgende seizoen van hopelijk veel kuikentjes in het vooruitzicht en de vele kuikens die vorig jaar helaas gestorven zijn door een parasiet die erg goed gedijt in vochtige omgevingen, was het tijd om het eens goed aan te pakken zoals wij Nederlanders graag doen. Met een jaar kippenervaring op deze plek en de nodige perikelen waar we tegen aangelopen waren wisten we inmiddels wat we wél en wat we juist niet wilden: We wilden een degelijk, waterdicht, goed schoon te maken kippenhok, aangesloten aan een kippenweide met degelijk hek. Eén kippenplek met plaats voor scharrelende, eten en drinkende, slapende, eieren leggende, broedende en opgroeiende kippen. En daarbij wilde ik heel graag vanuit het keukenraam uitzicht hebben op onze scharrelende kippies voor het ultieme homestead gevoel. Dus, werk aan de winkel!

Op de plek waar we de kippen graag wilden laten scharrelen staat een prachtige schuur, zonder deur, maar die waterdicht is en perfect kan gaan dienen als kippenhok. Met wat nadenken, tekenen was het ontwerp van het hok klaar en konden we aan de uitvoering van onze plannen beginnen. Het begon met het nodige sloopwerk. Er stonden veel betonpalen. Die zie je hier veel, in Portugal. Maar er stonden ook lage muurtjes, een soort van borders, die niet mooi meer waren. We hebben alles eruit gehaald. Inclusief een perzikboom en prachtige grote druivenstruik die toch echt helaas in de weg stonden. Gelukkig hebben we vrij veel fruitbomen, maar een vruchtdragende boom/plant weg halen deed toch wel even zeer. Helemaal zo’n mooie druivenstruik die als een soort dak boven het pad langs groeide. Maar helaas was de constructie waarop hij groeide zodanig verrot dat het niet veilig was om het zo te houden en zat hij echt in de weg voor de plannen die we hebben. Na een aantal weken van slopen, hekken plaatsen, een deur plaatsen in het kippenhok en de binnenkant van het hok naar wens maken, zijn we enorm blij met het resultaat! Het kippenhok van binnen heeft een viertal broedhokken, waar hennen in alle rust kunnen broeden en de eerste tijd met hun kuikens door kunnen brengen voordat het deurtje open gaat en ze in alle rust op ontdekkingstocht kunnen bij de rest van de kippen. Er zijn uiteraard legnesten en de kippen slapen op de stokken die boven de broedhokken hangen. Zo is het deel van het hok dat het smerigst wordt op fijne werkhoogte schoon te maken! Drie van de vier broedhokken zijn op dit moment in gebruik en dat werkt dus ook erg goed. Hier kunnen we wel de nodige jaren mee vooruit!

Geld maakt niet gelukkig. Toch is geld tot nu toe wel erg handig en nodig om te kunnen functioneren in het leven hier op aarde. Zonder geld kom je niet zo ver. Toen we vertrokken naar Portugal hadden we een goed gevulde bankrekening. Zoveel geld als we toen hadden hadden we nog nooit gehad! Maar nu, na flinke investeringen in gereedschappen, zonnepanelen, de import van de auto en de betaling van ons huis, is het einde van die goedgevulde spaarrekening toch wel behoorlijk in zicht. Of eigenlijk is dat einde er wel al. En nu dan? Velen weten dat ons ideaalbeeldje toch echt was om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te leven en op het land zelf dat beetje extra inkomsten te genereren dat nodig is voor de rest. Maar ideaalbeelden zijn natuurlijk niet altijd een weergave van hoe het er in de werkelijkheid aan toe gaat. Toen we het huis vonden waar we nu in wonen, kwamen we op het punt dat we moesten concluderen dat zelfvoorzienend leven er op dit land niet volledig in gaat zitten en er daarnaast ook geld moest gaan komen om het huis op te knappen. Dat groeide helaas ook hier niet aan de bomen, dus de conclusie was al vrij snel dat er gewerkt moest gaan worden. Nu waren er hier op zich wel manieren om aan werk te komen, maar erg actief waren we daarin niet echt geweest. Het had nog geen haast toch? Toen het huis steeds serieuzer werd en het erop leek dat we dat echt zouden kopen, begonnen bij mij de zorgen echter stiekem wel een beetje toe te nemen. Maar God.. 

Toen Ronald in de zomer een aantal dagen in Nederland was voor een bruiloft, sprak hij ook zijn collega. Ze kletsten over hoe het op het werk ging en hoe het in Portugal was. Al grappend fantaseerden hij en zijn collega tijdens die bruiloft over het werken op afstand vanuit Portugal en hoe leuk dat zou zijn. Dat was vooral een leuk fantaseren, dacht Ronald. Tot hij een week later, toen hij weer thuis was, een bericht kreeg van zijn oud werkgever of ze even konden bellen, omdat dat op afstand werken hem wel aanstond! Onze monden vielen open. Nog voordat Ronald actief op zoek ging naar werk, gebeurde dit. Eerst zien, dan geloven natuurlijk, maar dit was bijzonder. 

Na meerdere telefoongesprekken kwamen werkgever en Ronald al snel tot de conclusie dat dit voor iedereen een fijne oplossing was. De werkgever had op deze manier een ervaren werknemer, die binnen deze sector niet gemakkelijk te vinden zijn, terug en Ronald kon op deze manier tegen Nederlands uurloon werken vanuit huis en daarbij het werk doen wat hij altijd zo leuk gevonden heeft bij zijn favoriete werkgever. Geen hele dagen van huis en qua inkomen zijn drie dagen per week meer dan genoeg. Wauw! Dit hadden we zelf nooit bedacht. Er moest veel geregeld worden. Wij moesten zorgen voor snel internet, hij moest ervoor zorgen dat hij vanuit Portugal in loondienst kon komen en dat kostte even tijd omdat er heel wat bij kwam kijken. Daarnaast moest er natuurlijk een telefoon en computer geregeld worden. Uiteindelijk, toen wij goed en wel 1,5 week in ons huis woonden kwamen de kantoorspullen die nodig waren en opgestuurd werden door de werkgever bij ons binnen en een week later was de eerste werkdag!

We voelen ons gezegend. We wonen in een huis, we hebben een grote tuin, fruitbomen met fruit in overvloed, we worden voorzien in een degelijk inkomen die ons ruimte gaat geven voor ook het opknappen van het een en ander en Ronald is dolgelukkig dat hij dat leuke werk dat hij in Nederland deed weer kan doen, terwijl er ook gewoon tijd overblijft voor werkzaamheden in en om ons eigen huis! 

Ons huis is ruim drie jaar geleden achtergelaten. De mensen die er woonden zijn overleden en sindsdien woonde er niemand meer. In Nederland is het de gewoonte dat familieleden het huis leeg maken en overdragen aan nieuwe bewoners. In landen als Portugal gebeurt dit echter niet. Erfgenamen wonen vaak ver weg en de noodzaak om terug te komen naar het ouderlijk huis om het leeg te maken ziet men vaak niet. Het huis was dan ook nog volledig ingericht zoals het was. Familieleden hebben er een aantal bezittingen uitgehaald die ze zelf wilden houden en de rest kregen we er gratis bij. De koekjes zaten nog in de koektrommel, kleding nog in de kasten en de tandenborstels nog in het badkamerkastje. Zelfs de jassen hingen nog aan de kapstok. Aan ons de taak om alles uit te zoeken, dat wat we niet kunnen of willen gebruiken weg te doen en de rest schoon te maken en een nieuw plekje te geven. 

Dat was nog een behoorlijk karwei, want waar begin je? Allerliefst maak je alles zo snel mogelijk schoon, maar dat kan niet wanneer de kasten nog vol zitten en een ingericht huis maakt natuurlijk niet zo gemakkelijk schoon als een leeg huis zoals hij in Nederland opgeleverd wordt. Allereerst moesten dus de kasten leeg. Terwijl ik dat deed, met hulp (zo dankbaar voor hulp!), zorgde Ronald (ook met hulp) voor de andere randvoorwaarden: stroom en stromend water. Het uitzoeken van de kasten was me het werkje wel. Kleding was vrij gemakkelijk, dat kon grotendeels gewoon in tassen voor de kringloopwinkel (nadat de kinderen er een waar verkleedfeest van gemaakt hadden), maar toen kwam het servies. Tsja, borden zijn altijd handig, bestek en glazen ook. Maar hoeveel is genoeg en wat is het schoonmaken wél waard en wat niet? Uiteindelijk is er veel weggegaan en hebben we daarna genoeg overgehouden om gasten te kunnen ontvangen! Na een dagje hard werken waren alle losse spullen uit het huis aardig gesorteerd en kon het schoonmaken beginnen. 

Eerst de keuken maar, want dat was het grootste hoofdpijnproject als het om hygiene gaat. Tijdens het leegruimen van de kastjes ontdekten we al de nodige muizenkeutels en urine stank, maar toen we (wederom met hulp!) wilden beginnen aan schoonmaken en zagen hoe vies het eigenlijk was besloten we hem er toch maar uit te slopen. De kastjes zo fris krijgen dat ik daar met een gerust hard mijn pannen in durfde te zeggen zat er niet meer in, dus plan B was het installeren van het aanrecht zoals we hem ook bij de tent hadden staan. Toch nog iets langer deels uit bakken leven, maar wel binnen! Met grof geweld deden wij dames ons best om zonder mankracht zoveel mogelijk weg te breken en ondertussen waren buiten het huis de mannen bezig met het vrij maken van de oprit/parkeerplaats/camperplaats en het installeren van een nieuwe pomp voor waterdruk in het huis. Onder de keuken kwamen we nog een rattenskelet tegen, die ons deed beseffen dat het slopen van de keuken echt de beste optie was geweest. De muren en het plafond, die vol roet en vetaanslag zaten maakten we zo goed en zo kwaad als dat lukte schoon met afwasborstels en schoonmaakmiddel en hoewel we echt wel eer van ons werk hadden, wit werd het echt niet meer. We beseften ons dat alles eigenlijk gewoon een likje (of zeg maar gerust een flinke laag) verf nodig had en ook de vloer is nodig aan vervanging toe om het er weer netjes uit te laten zien. De prioriteit was echter allereerst het bewoonbaar maken van het huis, aangezien de tent alles behalve comfortabel meer was. Dat de vloer niet meer brandschoon te krijgen is en de muren er smoezelig uitzien is een schijntje vergeleken met de schimmelvlekken in het tentdoek en de grote laag zand en stof onder de tentvloerbedekking. De basis van een huis met stenen muren, dakpannen als dak, veel minder tocht en een toch een stuk schoner en gezonder leefklimaat is een mooi begin. Het mooi maken komt later wel! 

Na vijf hysterisch drukke en lange dagen werk was het huis voor ons leefbaar genoeg om erin te kunnen gaan wonen. Alles was gesopt, we hadden stroom, stromend water, warm water, een functionerende wc én douche (hoe luxe!), een keuken waar we ons prima in konden redden, een werkende houtkachel en allemaal een ‘bed’ (als in matjes of matrassen) om in te slapen. Hoogste tijd om ons tentbestaan in te ruilen voor stenen muren en een dakpannen dak, om van daaruit in rust plannen te maken voor het vele werk dat nog voor ons ligt, maar in stapjes gedaan kan worden omdat de basis leefbaar is en functioneert! We zijn onwijs dankbaar voor de huisgemeente waar we onderdeel van mogen zijn, want zonder hun hulp waren we minimaal twee keer zo lang bezig geweest of hadden we tevreden moeten zijn met minder. Meer dan de helft van de tijd zijn er verschillende gezinnen geweest die geholpen hebben met alles wat er te doen was. 

Het wonen in een huis in plaats van in een tent is best wel weer even wennen. Waar we in de tent veel geluiden hadden van wapperende zeilen, dieren in de buurt, wind, regen, is het in het huis stil. Muisstil. Wanneer het regent, merken we het pas als we naar buiten kijken of nietsvermoedend een stap buiten zetten en het is heel gemakkelijk om weer veel binnen te zitten terwijl het buiten zijn juist zo fijn was van het tentleven. Daarentegen is het heerlijk dat we niet meer op de tocht hoeven te zitten en binnen kunnen blijven als we naar de wc moeten! De gaspitten kunnen zachter tijdens het koken, omdat ze niet meer uitwaaien en het eten aan een grotere, minder wankele tafel is heerlijk. En we hebben een bank, dus kunnen af en toe weer eens lekker bankhangen, gewoon omdat het kan. Aan ons de taak om de fijne dingen (het buitenleven etc.) er in te houden en de voordelen/luxe van een huis enorm te koesteren. Met een beetje zoeken gaan we daar zeker onze weg in vinden!