Narrow road

Toen we een bezichtiging aangevraagd hadden voor het huis duurde het amper een dag voordat we reactie hadden en binnen een week stonden we op de oprit van het huis te wachten tot we de bezichtiging konden starten. We maakten kennis met een enorm vriendelijke vrouwelijke makelaar die ons in haar beste engels door het huis begeleidde; een bewoonbaar huis met een weliswaar ouderwets ingerichte, maar keurige woonkamer, keuken, drie slaapkamers en een badkamer. Zonder schimmel. Wauw, dat hadden we niet verwacht. We keken verder en zagen schuurruimtes onder het huis waar vroeger wijn gemaakt werd, stenen dierenverblijven, een watertoren voor het huis voor wateropslag, een prachtige hoeveelheid volwassen fruitbomen en fruitstruiken en een ruime tuin. Dit alles aan de rand van een dorp, waarbij je voor het huis buren hebt en achter het huis het idee hebt in the middle of niks te wonen. Dit huis was beslist niet wat we zochten, maar we konden niet anders dan op slag verliefd worden en ons beseffen dat dit was wat we nodig hadden om hier in Portugal een nieuwe start te maken. 

We gingen later nog een keer kijken en nog een keer en we zijn er zelfs met enkele van de eigenaren (die nu in Frankrijk wonen) doorheen gelopen. We mochten de verhalen aanhoren van hoe het er in hun jeugd was. Dat ze vroeger zwommen in het waterbassin verderop in de tuin en daarin ook de was deden op warme zomerdagen. Dat ze altijd mais op de betonnen oprit lieten drogen en dat de kippen de restjes daarvan later mochten oppeuzelen. Ze vertelden waar de aardappelen en uien opgeslagen werden en op welke plaats het in de zomer het meest koel is om te zitten. Dat er nog een emaillen beker aan de kraan van de watertoren hangt voor buren die vaak langs kwamen om een slok te nemen van het lekkere drinkwater dat ze oppompten. Dat ze wijn maakten van de gigantische hoeveelheid druiven die aan de druivenstruiken groeien. Daarbij draaiden ze het kraantje van een van de tonnen in de schuur open om te laten zien (en vooral ruiken) dat er nog brandewijn in zit en wisten ze ons te vertellen dat dat drankje je wel warm kan houden in de winter. Ze lieten de elektrische druivenpers zien en andere tools die het oogsten en verwerken van de druiven en olijven gemakkelijker maken en vertelden ons dat alles, als we dat graag wilden, zou blijven staan, zodat ook wij het weer konden gebruiken. Meubels, serviezen, bestek, pannen, gereedschappen, alles. Best handig, aangezien meubels nét niet meer in ons aanhangertje pasten toen we uit Nederland vertrokken.

Het leek allemaal te mooi om waar te zijn. Iedere keer wanneer we met de makelaar over het terrein liepen ontdekten we samen met haar weer nieuwe bijzondere dingen: een stromende (seizoensgebonden) rivier waar nog water liep op het droogste moment van de zomer, spontaan groeiende kool-, aardappel- en aardbeienplanten en nóg meer fruitbomen. Samen met haar vielen we van de ene verwondering in de andere, maar ook buiten de bezichtigingen om kwamen we bijzondere dingen tegen. Het huisnummer 8, dat op het muurtje naast een schattige kleine brievenbus bevestigd is, is het cijfer dat de weken na de eerste bezichtiging steeds terugkwam. In data voor het verlopen van onze APK (8-8), in de datum dat we vanuit Nederland vertrokken zijn (8 januari) en zelfs op ons nieuwe Portugese kenteken (6+2). Alsof God ons duidelijk wilde maken: Jullie zijn vertrokken uit Nederland om hier opnieuw met Mij te beginnen. Ik heb jullie eerst een tijd met rust gegeven en nu is het tijd voor het échte nieuwe begin van jullie leven hier! We beseften ons dat, hoewel het niet altijd zo voelde, het wonen op het land van een ander ons rust gaf. Dit omdat we nog geen eigen huis hadden dat onderhoud nodig had, we nog geen eigen moestuin hoefden te bewerken en geen horde dieren hadden waar voor gezorgd moest worden. De rust die we daardoor hadden in ons hoofd heeft ons de ruimte gegeven om de tijd te nemen om hier te landen en onze weg te vinden in dit land en nu is het tijd voor de volgende stap! Het maakt ons klein als we beseffen dat God dit alles zo geleid heeft en beter weet wat goed is voor ons dan wij zelf. 

Nadat we de conclusie getrokken hadden dat een ruïne (en het hele ingekleurde en misschien wel geromantiseerde plaatje dat we daarbij hadden) hem niet ging worden en beseften dat het niet gaat om wat wij zelf willen ging onze zoektocht naar een eigen plek om te wonen natuurlijk gewoon door. Kijkende naar het tentdoek en wat die al te verduren heeft gehad, wisten we dat het het leven van onze tent eindig was. Met de zomerzon nog in het verschiet en de schimmelplekken die toch steeds prominenter aanwezig werden was het niet de vraag of hij er mee op ging houden, maar eerder wanneer. We gingen ervan uit dat hij een hele winter niet meer zou gaan trekken en al duurde dat nog even, we wisten ook dat de tijd sneller gaat dan ons lief is. Daarnaast is het natuurlijk fijn dat we tijdelijk op het land van anderen mogen wonen, maar dat is niet waarvoor we naar Portugal vertrokken zijn. Maar… wat dan wel? 

Ik durf eerlijk te zeggen dat het best even een gat was waar we in vielen. We zagen de deuren voor onze zelfbedachte plannen steeds verder dicht gaan en een echt huis kopen met een hectare grond, zoals we graag wilden, bleek financieel voor ons niet betaalbaar te zijn. Het al een lange tijd geen echte ‘thuis’ hebben brak mij steeds vaker even op en ik merkte dat we als gezin echt toe waren aan onze eigen ruimte.  De soort van makelaar die ons in de eerste instantie hielp met het zoeken naar een plek kwam iedere keer weer met ruïnes aan die wél goed betaalbaar waren en aan flinke lappen grond gekoppeld waren. Dat zorgde ergens voor twijfel, omdat het zelf bouwen toch ergens een verlangen was, maar we wisten dat er van ons gevraagd werd om het legale pad te bewandelen. Dit betekende dat we moesten gaan zoeken naar een huis mét dak en dan dus automatisch met minder grond. Dat deed even pijn, want in ons hoofd moésten we minimaal een hectare hebben om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te kunnen worden en het was best even moeilijk om dat plaatje uit ons hoofd te zetten. Het was wel typisch dat er juist op dát moment een huis op ons pad kwam. Het huis dat wel eens een sleutel naar een nieuw begin kon zijn! 

Ik zat gewoon wat te neuzen op de verschillende makelaarssites van deze omgeving toen ik haar tegen kwam. De advertentie was niet eens zo heel indrukwekkend, maar het totaalplaatje van het huis, de afmetingen van het perceel én het feit dat er een brievenbus en huisnummer aanwezig waren trokken mij over de streep om verder te kijken. Die brievenbus en dat huisnummer waren mijns inziens hét bewijs dat het een echt legaal huis was en die zekerheid kon ik wel gebruiken. Toen we de advertentie goed bekeken zagen we alleen maar foto’s van de buitenkant en de tuin, maar de beschrijving leek leuk en de prijs was goed te doen. Toch wisten we maar vrij weinig. Hoe zou het huis er van binnen uit zien? Beschimmeld? Oud? Vervallen? Dat was waar we een beetje vanuit gingen. Vooral ook om al te grote teleurstellingen te voorkomen. Geleid door onze nieuwsgierigheid vroegen we een bezichtiging aan én zochten we het huis en vooral zijn locatie op door middel van satellietbeelden van het plaatsje. We reden er een keertje langs, gluurden voorzichtig en schuldbewust even achter het huis de tuin in, niet wetende of er toch stiekem nog iemand zou wonen en werden alleen maar nieuwsgieriger, want de eerste indrukken logen er niet om. Het leek een prachtig stuk grond met veel fruit. Zo snel als we de achtertuin ingedoken waren, zo snel zaten we ook weer in de auto. Voor de rest zouden we toch echt moeten wachten tot we een bezichtiging konden plannen. Als dat al zou lukken…