Narrow road

In deze serie ‘Van huis naar thuis’ neem ik je mee in onze verbouwreis: van een verouderd Portugees huis met potentie naar een plek die echt als thuis voelt. Soms gaat dat met grote stappen en soms met kleine ingrepen, maar elke verandering brengt ons een stukje dichterbij.

Vroeger bouwden ze hier huizen voor dwergjes of.. zo lijkt het tenminste. Plafonds schuren de handen open bij het omkleden, ramen zijn op ooghoogte voor mensen van pak en beet 1.60 meter en de deuren? Daar moeten we het echt even over hebben. Die hebben ons al regelmatig kopzorgen bezorgd. Letterlijk. 

We vonden het eerst nog wel schattig. Het hoorde bij de charme van een oud Portugees huis. We zagen het voor ons dat hier oude, kleine Portugese mensen gewoond hadden en bogen eerbiedig ons hoofd iedere keer als we de deuropening passeerden. Wij zijn natuurlijk als doorgewinterde diepfriezen wel erg lang en ach, hoe erg is het nu om even te bukken? Na echter meerdere keren de sterrenhemel in huis te zien in plaats van buiten als gevolg van een doffe dreun omdat we die lage deur eventjes vergeten waren én het ontwikkelen van een gebogen houding die ons eerder deed denken aan oud en vervallen dan aan jong en vitaal, verdween de charme toch langzaamaan. 1.70 meter is toch wel erg laag voor een deur. 

Na de zoveelste kopstoot toen we door ons bezoek aan Nederland weer heel snel gewend waren aan deuren van 2.30 meter, was de maat vol. Tijd voor actie! Met stofmaskers en veiligheidsbrillen (en duikbrillen bij gebrek daaraan) op en gereedschap in de hand begonnen we aan de klus die we wel eventjes zouden klaren. Dat ‘eventjes’ werd iets langer dan eventjes en over de hoeveelheid stof die simpele holle terracottasteenmuren geven zullen we het maar niet hebben. Het is best nog een uitdaging om een kozijn degelijk en recht te plaatsen in een muur die dat ‘iets’ minder is. Maar.. uiteindelijk, na wat gemopper, gefrutsel en het motto: ‘geen dode dingen de baas’ is het toch gelukt. We zijn drie deuren met een comfortabele hoogte van 2.00 meter rijker. Alleen de voordeur heeft zijn charmante kleine hoogte nog, maar omdat het dan om een deur in de buitenmuur gaat en we graag willen dat de boel hoger wordt en niet instort is dat er eentje voor latere zorg. 

Soms zijn het de kleine doorgangen die voor een belemmering van dat ‘thuisgevoel’ zorgen. Elk obstakel dat we weghalen maakt het huis weer een beetje meer van ons! 

Meer uit de serie “Van huis naar ‘thuis’”:
– Van huis naar ‘thuis’
– Een keuken bouwen

In deze serie ‘Van huis naar thuis’ neem ik je mee in onze verbouwreis: van een verouderd Portugees huis met potentie naar een plek die echt als thuis voelt. Soms gaat dat met grote stappen en soms met kleine ingrepen, maar elke verandering brengt ons een stukje dichterbij.

We wonen nu zo’n anderhalf jaar in ons huis en er is al heel wat veranderd, al gaat het onszelf uiteraard niet altijd snel genoeg. In de tuin hebben we flink gewerkt, maar ook in ons huis. Ik had er het eerste half jaar best moeite mee (eigenlijk stiekem nog wel) dat we terecht gekomen waren in ‘de rotzooi van een ander’. Hoewel we mega blij waren met dat er meubels stonden en we niet direct alles hoefden te kopen, zijn het spullen die nu weliswaar van onszelf zijn, maar niet door onszelf uitgezocht. Laten we zeggen dat het huis niet per se naar onze smaak was ingericht. Hoe moesten we ons daar zo snel mogelijk thuis kunnen gaan voelen met de weinige middelen die we op dat moment hadden? 

Bijna een jaar leven op de overwaarde van je huis én daarbij een nieuw huis kopen zonder in de eerste instantie een baan te hebben eist zijn tol en toen we de sleutel kregen waren we dan misschien wel in het bezit van een dijk van een tuin, een huis met veel potentie én zicht op een stabiel inkomen, maar op dat moment was de spaarrekening toch echt wel leeg. We konden dus niet veel meer dan gewoon het beste maken van de dingen die er waren. 

De keuken hebben we, zoals ik al eerder vertelde, eruit gesloopt ivm de zicht- en ruikbare muizen/rattengeschiedenis. nestjes, skeletten, keutels en urine zorgden ervoor dat de keuken niet meer bruikbaar was. Daar moest dus op korte termijn wat anders voor komen. De keukenopstelling zoals we hem voor de tent hadden paste met een aantal kleine aanpassingen precies op de plaats van de oude keuken, wat ervoor zorgde dat we de eerste maanden konden koken. Later kregen we een gebruikt gasfornuis (met oven!) cadeau en dat zorgde voor een fijne keukenupgrade, waar we voor langere tijd prima mee konden leven! Ik kon weer broden bakken en had extra aanrecht ruimte! Ik kon mijn weckpotten en kruidenpotjes ergens kwijt en dat voelde alweer een stuk meer als thuis. Maar goed, feit bleef dat campingkastjes dienst deden als keukenkastjes en we nog deels uit bakken leefden. Echter, het was goed leefbaar en ik was blij.

Met de woonkamer was, op dat het totaal niet ‘ons’ was na, niet zo heel veel mis. Het portret van een huilend meisje moest van de muur evenals alle Maria beeldjes en andere tierelantijntjes. De lamp waar je je hoofd flink aan kon stoten moest eruit, de tafel kon uitgeschoven worden zodat hij groter werd en toen werd het met een beetje schuiven en een kleedje op de bank toch wel al wat. Later hebben we het vloerzeil eruit gesloopt. Die zat op sommige plaatsen met punaises in de houten vloer, was op meerdere punten uitgescheurd, niet netjes gelegd en niet meer schoon te krijgen. Dat gaf me toch een verbetering! Er kwam een houten vloer onder vandaan die eigenlijk best nog mooi was, dus ook daardoor werd het toch weer een stukje knusser in huis.

Het is een meerjarenproject en daar worden we iedere keer weer mee geconfronteerd. Klussen kost tijd en met vier dagen werk/school, één rustdag, sociale contacten en een grote tuin blijft er niet altijd genoeg tijd over om klussen op te pakken. Daarnaast is het leven hier weliswaar goedkoper dan in Nederland, maar ook hier wordt alles duurder en moeten we voor de grote klussen gewoon even wachten tot de financiële middelen er zijn. Net het echte leven. Maar.. in de loop van de maanden hebben we zelf een eigen keuken gebouwd, op een andere plaats en zijn er de afgelopen weken een aantal grote dingen gebeurd in ons huis. Wordt vervolgd! 

Meer uit de serie “Van huis naar ‘thuis’”:
– Deel 2: Een keuken bouwen
– Deel 3: Kopzorgen