Het was ‘s morgens heel vroeg dat ik voor het eerst wakker werd in de caravan. Het was nog donker. Er lag een klein meisje tegen me aangekruld en daarnaast lag de liefste man heerlijk bij te tanken van twee dagen volle bak auto rijden. Met zijn drietjes op een bed van 1,20 breed had ik amper de ruimte om te bewegen, laat staan me om te draaien, maar wat waren we dankbaar dat we om 21:00 uur ‘s avonds geen tent meer hoefden op te zetten. De oudste twee lagen met zijn tweetjes in een eenpersoonsbed. Een bedstee, zoals ze het zelf noemden. De ene met het hoofd op het voeteneind van de ander en andersom. Alleen zo’n nacht in de caravan was al een klein avontuur! Ik keek om me heen. Het was donker, ik zag geen hand voor ogen en ik luisterde naar de geluiden die allemaal nieuw waren: de vele blaffende honden, de fanatieke haan die midden in de nacht al wel weer klaar is voor de dag, de uilen, het geritsel van beestjes die in de nacht tevoorschijn komen. Het was echt. We waren aangekomen in het voor ons nog vreemde Portugal en zouden voorlopig niet meer terug gaan naar het land waar we alles achterlieten.

Langzaam werd het ochtend. Stiekem probeerde ik via een raampje een glimp op te vangen van hoe het er buiten uitzag, maar dat was in dat krappe bedje nog wel een uitdaging zonder de rest wakker te maken. Ik kon net genoeg zien om te beseffen dat we echt niet meer in Nederland waren en voelde aan alles dat dat iets was dat nog even moest landen bij mij. Voor ik het wist waren de kinderen ook wakker en stommelden wij vast ons bed uit, zodat de liefste man nog even door kon slapen. Ik was nog steeds verbaasd over hoe hij die twee dagen alleen maar auto rijden en op de weg letten volgehouden had. We stapten de caravan uit, namen de rust en ruimte in ons op en liepen naar het huis, waar we heerlijk konden ontbijten. 

De eerste dag in Portugal bestond voornamelijk uit aan elkaar wennen, het land verkennen, de tent opzetten en uitrusten. De hele tijd die we achter de rug hadden had zijn sporen wel nagelaten en daar moesten we echt even van bijkomen. Ik werd nog meegenomen naar de supermarkt zodat ik alvast een paar boodschapjes mee kon nemen voor de eerste dagen en ik weet nog heel goed dat ik in verward de winkel stond en even niet wist wat ik allemaal zou moeten halen. Wat hebben we eigenlijk nodig? Wanneer komen we weer in een supermarkt? Bij welke spullen kan ik wel en bij welke niet? Waarom deden we dit ook alweer? Wat zullen ze wel niet van me denken dat ik het allemaal niet weet? Waarom is Ronald niet mee? Help! Ik nam de spulletjes mee waarvan ik dacht dat dat misschien handig was en bedacht me dat we altijd nóg een keer naar de supermarkt konden rijden als dat nodig was.

Toen we terugkwamen stond de tent al en kon het grote inrichten beginnen. Winterkamperen hadden we nog nooit gedaan, maar we probeerden ons zo goed mogelijk voor te bereiden op evt koude, door de vloeren van de tenten te bedekken met wollen dekens en fijne warme bedjes te creëeren met de isolatiematten, wollen onderdekens etc. Je weet maar nooit (de eerste week echt niet nodig gehad, maar inmiddels zijn we erg blij met al die voorzorgmaatregelen!). Het einde van de dag naderde en omdat wij nog lang niet klaar waren met alles woonklaar maken mochten we weer heerlijk mee eten in het door het houtgestookte fornuis verwarmde huis. Zalig. De kinderen waren duidelijk moe van een hele dag buiten spelen en verkennen en ik zelf ook. We doken in onze tenten. De grootste kleine kindjes in hun eigen tent (oeh, spannend) en wij met het kleinste kleine kindje in de grote tent. Slapen, in de tent, terwijl de regen op het tentdoek tikt, er zijn mensen die het verschrikkelijk vinden, maar wij niet. We vielen snel in slaap. Of dat nu door de regen kwam of door de vermoeidheid, dat weet ik niet precies. Wat ik wel weet is dat die slaap zeer welkom was.