De laatste week voor ons vertrek was een giga rollercoaster. We wilden geen afscheidsfeest organiseren. We houden er niet zo van om in het middelpunt van alle belangstelling te staan en hoewel emigreren zeker wel iets groots is, wilden we het niet te groot maken. We zijn niet weg, we wonen alleen wat verder bij iedereen vandaan. Laat ons maar lekker ons ding doen, dat heeft wgeen groot podium nodig. Geen afscheidsfeest betekende wel dat we de nodige bezoekjes voor de boeg hadden. Er was namelijk een aanzienlijk aantal mensen die wij toch nog even gezien wilden hebben voordat we gingen. Aangezien ik ziek was, moest dit bijna allemaal in de laatste week gepropt worden, dus vijf bezoeken per dag was geen uitzondering en dan nog lukte het niet om iedereen gedag te zeggen. En dat is natuurlijk nog niet alles. De laatste dingen moesten nog geregeld worden, de laatste dingen ingepakt, de auto en aanhanger gecheckt en de stacaravan moest ook nog netjes achtergelaten worden. Een drukte van jewelste, maar we hadden het niet anders gewild

Gelukkig konden we deze bezoekjes, die allemaal erg gezellig en fijn waren, combineren met het gebruiken van de wasmachine, droger, de douche en zelfs de vaatwasser. Op de camping (wij verbleven 2,5 week in de stacaravan van onze fijne buurman) hadden we geen stromend water, omdat het winter is. Een goede oefening voor hoe het eerst zou zijn in Portugal, maar ook wel fijn om nog even gebruik te maken van alle luxe die het leven in Nederland te bieden heeft als alles eromheen al zo hectisch is. Dus we douchten, we aten heerlijke maaltijden, kletsen wat af en de kids speelden fijn en we en gingen in de avonden terug naar de caravan met gemengde gevoelens, maar wel met een gevulde buik, een zak met allemaal schone en droge was en zelfs een keer schone vaat! Om vervolgens snel ons bed in te duiken, want vermoeiend was het wel. 

Het was een week die in een soort waas voorbij ging. Op het ene moment leek ‘doei’ zeggen verassend makkelijk en op het andere moment viel het enorm zwaar. Pieken en dalen, zoals dat gaat in het leven en zoals dat in dit avontuur ook zal gaan. We vertrokken 8 januari om 04:20, uitgezwaaid door mijn lieve ouders, waar we de laatste nacht mochten slapen! Super fijn. En daar gingen we dan. Met klaarwakkere kids (want HET moment was daar, het ging beginnen!), in het donker. Met een lach en veel tranen. Van verdriet om het lang niet gaan zien van mensen die ons heel lief zijn, maar ook van geluk, dat we dit als gezin, echt samen mogen doen.

Het voelde niet alleen als een (tijdelijk) afscheid van veel lieve mensen, maar ook als afscheid van het leven dat we leidden en het verwelkomen van het nieuwe leven dat op dat moment begon. Met de hoop en het verlangen om veel van die lieve mensen daar op wat voor manier dan ook in te verwelkomen. We kijken uit naar wat de Vader daarin zal doen!