Wat was het heerlijk om weer in onze tent te slapen. We zijn altijd gek op kamperen geweest. Liefst zo primitief mogelijk, met onze tent, zonder stroom. Een caravan? Nee joh, dat is niet écht kamperen! Dus de stap naar primitiever leven was voor ons niet eens zo’n moeilijke. Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik de eerste week loodzwaar vond. Maar dan ook echt. Kamperen is leuk, dat vind ik nog steeds en dat zal nog even zo blijven vermoed ik. Maar al je spullen bij je hebben en geen echt huis meer maakt het allemaal toch wel een beetje ingewikkeld. 

Toen we aankwamen in Portugal zat alles natuurlijk nog ingepakt. Ik kan je vertellen dat het uitpakken en inrichten van alles wel even iets meer werk kost dan wanneer je alleen je vakantiespullen bij je hebt. We waren dus de eerste dagen compleet afhankelijk van onze vrienden. We hadden een hele voorraad aan eten bij ons, ergens tussen alle andere spullen en natuurlijk ook de nodige gaspitten, maar gasflessen zouden we in Portugal pas kopen ivm andere aansluitingen. Ook borden, bestek etc zaten ergens ver weggestopt in één van de vele bakken. We hadden wel een waterfilter gekocht voor het winnen van ons eigen drinkwater, maar geen water bij de tent. We hadden natuurlijk wel een auto om wat boodschapjes te kunnen halen, maar supermarkten vallen hier niet zo op als in Nederland dus je moet maar net weten waar ze zitten. Dat geldt ook voor andere winkels. Alle bakken stonden door elkaar heen opgestapeld in de caravan en de tent lag bezaaid met verpakkingen van de (voornamelijk slaap-) spullen die wel al een plekje hadden gekregen en het regende ook nog eens de hele dag. Alleen deze dingen waren voor mij al genoeg redenen voor kortsluiting, laat staan de vermoeidheid van de reis, de slechte nacht, het net afscheid genomen hebben van dierbaren en de niet normale drukte van afgelopen weken. Waarom deden we dit ook alweer? Is het het allemaal wel waard? Waren we maar..

Natuurlijk is voor alles een oplossing te vinden, al voelt dat niet altijd zo. We kregen thee waar we het zelf nog niet konden maken, net als een warme maaltijd. De kinderen werden goed vermaakt, waardoor wij in alle rust de boel een plekje konden geven en zo kregen we langzamerhand weer een stukje onafhankelijkheid terug. Er werd een grote regenton bij de tent geplaatst die we konden vullen met de tuinslang zodat we water bij de tent hadden. Ronald en Ronald gingen samen naar het dorp om gasflessen en bijbehorende accessoires te kopen, zodat we thee en eten konden maken. De campingkastjes vulden zich langzamerhand met borden, bestek, bekers, pannen en andere keukenspullen en onze tent begon steeds meer op een mini woonkamertje te lijken. Huiselijk, als een thuis.

Precies op de dag dat we alles wat meer op orde hadden begon de zon ook weer te schijnen. Hoe typisch. Ik keek om me heen en besefte me hoe mooi het hier eigenlijk is (de ongerepte natuur en alles, wauw!) en hoe goed de rust en de ruimte voor ons is. Hoe ontspannen de kinderen zijn en hoe Ronald in zijn nopjes is. Het is goed dat we hier zijn. Ondanks al het heen en weer geslinger door gevoelens en ondanks dat het doodeng, vreselijk spannend en mega groots is is het goed dat we hier zijn. En is het het even niet? Dan nog steeds. Want wij zijn als gezin met elkaar en de Heer is zonder twijfel heel dichtbij.