En toen waren we al een half jaar in Portugal. Het is bizar hoe snel de tijd gaat. Dagen, weken en zelfs maanden vliegen voorbij zonder dat we het eigenlijk door hebben en ondertussen gebeurt er veel en weinig tegelijk. De tijd gaat te snel, maar soms ook te langzaam. We vervelen ons niet, maar zoeken wel eens naar iets om handen. We hoeven niks, maar ondertussen moet er natuurlijk ook in een tent gewoon van alles gebeuren. Het is wel weer tijd voor een update, dachten we zo! 

Dat we de afgelopen tijd weinig geschreven hebben betekent niet dat er niks gebeurd is. Integendeel zelfs. Blikken veranderen, visies worden bijgesteld, eisen heroverwogen en er ontstaat steeds meer een beeld van hoe ons ‘thuis’ en ons leven er hier in Portugal uit mag gaan zien. We klimmen uit onze eigen ideaalbeelden en dat geeft verrassende wendingen! Maar tegelijkertijd zitten we ook gewoon nog steeds in een tent, op het land van een ander en bestaan de meeste dagen uit school, de was doen, de afwas, eten koken, kinderen vermaken, zwemmen, eten en slapen. En hoewel dat een van mijn belangrijkste taken is (het gewone leven leven en voor mijn man en kinderen zorgen) en ik daar oprecht voldoening uit haal, is daar niet gigantisch veel over te schrijven. De kinderen doen het goed, wij doen het goed, de tenten takelen wat af maar functioneren ook nog gewoon, inclusief mijn rug die de slaapmatjes niet heel erg kan waarderen en voelbaar aanwezig is na een nacht slapen, maar dan hebben we het grootste nieuws wel gehad. Toch even een kleine opsomming dan? Ja, laten we dat doen. 

• We genieten van het buitenleven en zijn allemaal voor Nederlandse begrippen poepie bruin! Niet gek als je van ‘s morgens 8 uur tot ‘s avonds bedtijd eigenlijk continu buiten bent, al doen we school ‘s morgens wel in ons klasje in de caravan.
• We hebben een prachtig voorjaar gehad, met hoge temperaturen, maar toch ook de zegen van relatief veel late regen. Inmiddels lopen de temperaturen dagelijks snel op tot boven de 35 graden, maar het valt ons niet tegen. Het went toch echt wel, al moet je natuurlijk wel even over dat ‘zweet is vies’-dingetje heen. Want zweten doe je gewoon met zulke temperaturen. Als een malle. Gelukkig maar! 
• We genieten enorm van de samenkomsten die we wekelijks hebben samen met een aantal gezinnen op de Shabbat. We zingen, bidden, lezen de bijbel, eten, spelen en kletsen samen. Nu, een half jaar later merken we dat er heel waardevolle vriendschappen ontstaan! 
• Ronald is inmiddels een paar maanden van het roken af en voelt zich enorm goed!
• Onze tent doet zijn werk dus nog, maar wordt natuurlijk al een half jaar veel intensiever gebruikt dan waar hij voor bedoeld is. De ritsen worden minder, er ontstaat wat schimmel en alle kleur is er aan de buitenkant inmiddels wel van af. De kinderen hebben al een ander tentje, omdat hun ritsen het al begeven hadden. Het houdt dus niet veel meer over, maar we hopen er toch nog ééventjes mee vooruit te kunnen. 

We kijken uit naar het moment dat we kunnen delen dat we DE plek gevonden hebben waar ons hart sneller van gaat kloppen omdat we Gods wegen er in zien. We zien uit naar het maken van een eigen thuis, na zo’n lange tijd soort van thuisloos. We dromen van dat moment en ondertussen beseffen we dat we het ook hier gewoon hartstikke goed hebben. We voelen ons rijk gezegend met onze lieve vrienden, dat ze een stuk land en privacy opofferen om ons een plekje te geven. We voelen ons bevoorrecht met de groep gezinnen waar we ons zo thuis bij voelen en die in gebed, maar ook als het om praktische dingen gaat om ons heen staat en waar we zo ontzettend veel van mogen leren. Opvoeding, groenten verbouwen, kippen slachten, bijbelse vraagstukken, geen onderwerp is te gek om over te kletsen en van gedachten te wisselen en ondertussen vermaken alle kinderen, van groot tot klein zich met elkaar. Puber, jongvolwassen, peuter of iets er tussenin, het maakt niet uit. Iedereen doet mee, helpt elkaar en lacht met elkaar.

Het is een grootse, bijzondere ervaring om op deze manier te emigreren. Een die ons als gezin enorm doet groeien en de mogelijkheid geeft om stappen te nemen die we in Nederland niet zouden nemen. Niet een weg die iedereen zou kunnen/willen nemen en ook beslist niet de makkelijkste, maar spijt? Nee, zeker niet! We zijn verwachtingsvol naar alles wat we nog mogen leren, ontdekken, meemaken in de toekomst! Een half jaar Portugal. Lang, maar toch ook nog maar zo kort. Ver weg, maar toch ook gewoon zo dichtbij. Dank aan een ieder die ons via deze weg volgt!