Portugal is een relatief veilig land. De criminaliteitscijfers zijn laag en gekke dingen gebeuren er eigenlijk niet. Toch is het best een fijn idee, als je een huis met grote tuin hebt, dat er iemand is die de boel voor je bewaakt. Nu hebben we natuurlijk een fantastische hond, groot en zwart. Best indrukwekkend. We verwachten echter dat hij de eerste de beste inbreker vriendelijk begroet en als hij het zou kunnen zou hij hem koffie aanbieden. Blaffen? We vragen ons af of hij weet hoe dat moet. Niet echt een waakhond dus. Wie moet dan ons terrein bewaken? Kippen zijn niet echt waakdieren. Ganzen wel, maar willen we wel ganzen? Of zullen we dan toch maar een tweede hond erbij nemen? Bij hondenliefhebbers zoals wij was die keuze snel gemaakt. Met extra ruimte in de vorm van een grote tuin was extra ruimte in ons hart snel gemaakt. We wisten alleen niet dat die tweede hond sneller op ons pad zou komen dan we dachten! 

Er is een groot hondenprobleem in Portugal. Er zijn er veel, veel lopen (vooral ‘‘s nachts) los, er zijn best wat zwerfhonden en geld om honden te steriliseren is er vaak niet. Er worden dus veel pups geboren en het gebeurt dus regelmatig dat mensen geen andere oplossing weten dan de pups ergens te dumpen. Ergens in de zomer kregen we een berichtje van een bevriend gezin dat zij een nestje gedumpte pups gered hadden en dat ze een plekje zochten voor ze. Op slag waren we verliefd op de kleine bruine dotjes, maar we wisten natuurlijk dat we nog geen huis hadden. Net dat weekend erna hadden we een afspraak staan om bij hen op bezoek te gaan. Nu kun je natuurlijk wel een beetje in vullen hoe het afgelopen is; wij verliefd op één van de pups, die we direct meenemen omdat het huis toch in zicht is of die bij het huidige adres mag blijven tot we een huis hebben en eind goed al goed.. Maar toch liep het allemaal een beetje anders. 

Aan het einde van de zomer zou dit bevriende gezin familie en vrienden bezoeken in Nederland en zij zochten oppas voor de drie honden (waarvan twee pups), kippen en het land. Aangezien wij toch nog in een tent woonden vroegen ze ons of wij wilden komen oppassen. Natuurlijk wilden wij dit wel. Dit was tevens een mooie kans om de pup, waar ons hart voor gevallen was, aan ons te laten wennen zodat hij na die tijd met ons mee kon. Betreffende pup is namelijk erg bang en getraumatiseerd door de eerste weken van zijn leventje. Dus, zo gezegd zo gedaan. In september verhuisden we ons hele hebben en houden naar een ander plekje om daar de rest van de tijd die we nog hadden voor we in ons huis konden gaan wonen te slijten en vrij snel daarna vertrok het bevriende gezin naar Nederland. Maar toen ging alles niet zo gemakkelijk als we hadden gehoopt. 

Betreffend pupje, aandoenlijk om te zien en met een te lief karakter voor woorden was bang voor ons en bleef bang. Iedere keer als we hem stapjes zagen maken, deed hij daarna weer een aantal stappen achteruit. De drie weken dat we op het land pasten heeft hij drie keer bij ons in de tent geslapen. De andere nachten sliep hij buiten omdat hij niet durfde. In mijn buurt durfde hij wel te komen en hij volgde mij waar ik was, maar zelfs aaien was teveel gevraagd. We hielden ons voor dat dit wel zou veranderen als hij met ons mee zou gaan naar ons huis. Dan moést hij wel, toch?

Op de dag dat we voor het eerst in ons huis zouden gaan slapen en we de honden op gingen halen veranderde echter alles. Hoe gingen we een pup mee krijgen die bang voor ons was? En wat als hij er op een onbewaakt moment tussenuit zou glippen en via de voordeur op zoek zou gaan naar zijn vertrouwde gezinnetje, waar hij al die tijd geweest was? We probeerden hem te vangen, maar toen hij zelfs bang begon te worden voor de vrouw die vanaf het begin zijn veiligheid geweest is wisten we het: dit hondje moet hier blijven. Maar hoe dan verder? Want twee pups houden zagen zij niet zitten en wij hadden zin in een tweede hondje erbij. Onze vrienden hadden al vrij snel gezegd dat het hun om het even zou zijn welke pup we mee zouden nemen, omdat de andere pup minder bang was en graag bij ons was. Maar, omdat het met de ene pup niet werkt dan de andere pup maar meenemen? 

Uiteindelijk hebben we toch het besluit gemaakt dat dat wél het beste van twee kwaden was en aangezien de kinderen, Paco en ook wij ook dat een lieverd vonden en toen ging er dus ineens een heel andere hond met ons mee naar huis dan de bedoeling was. Ons gezinnetje is uitgebreid met Izzy, Paco’s allerbeste vriendinnetje! We kunnen nu, weken later, zeggen dat dit de allerbeste keuze was. Douwe, Guus, Gideon (hij slijt inmiddels zijn derde naam en Gideon past het beste bij hem) is bij zijn veilige haven gebleven en komt enorm tot rust en Izzy is een doldwaze, onstuimige, sloopgrage, maar lieve, knuffelige, trouwe jonge hond die steeds een stukje beter luistert en leert hoe het is om in een huis te wonen. Iedereen in het gezin heeft haar in het hart gesloten (of is daar mee bezig) en Paco en Izzy zijn echt het geweldigste, grappigste, leukste koppel dat je je wensen kunt! Daarbij: deze hond kan blaffen als de beste en bewaakt het fort met haar leven!