Ons huis is ruim drie jaar geleden achtergelaten. De mensen die er woonden zijn overleden en sindsdien woonde er niemand meer. In Nederland is het de gewoonte dat familieleden het huis leeg maken en overdragen aan nieuwe bewoners. In landen als Portugal gebeurt dit echter niet. Erfgenamen wonen vaak ver weg en de noodzaak om terug te komen naar het ouderlijk huis om het leeg te maken ziet men vaak niet. Het huis was dan ook nog volledig ingericht zoals het was. Familieleden hebben er een aantal bezittingen uitgehaald die ze zelf wilden houden en de rest kregen we er gratis bij. De koekjes zaten nog in de koektrommel, kleding nog in de kasten en de tandenborstels nog in het badkamerkastje. Zelfs de jassen hingen nog aan de kapstok. Aan ons de taak om alles uit te zoeken, dat wat we niet kunnen of willen gebruiken weg te doen en de rest schoon te maken en een nieuw plekje te geven. 

Dat was nog een behoorlijk karwei, want waar begin je? Allerliefst maak je alles zo snel mogelijk schoon, maar dat kan niet wanneer de kasten nog vol zitten en een ingericht huis maakt natuurlijk niet zo gemakkelijk schoon als een leeg huis zoals hij in Nederland opgeleverd wordt. Allereerst moesten dus de kasten leeg. Terwijl ik dat deed, met hulp (zo dankbaar voor hulp!), zorgde Ronald (ook met hulp) voor de andere randvoorwaarden: stroom en stromend water. Het uitzoeken van de kasten was me het werkje wel. Kleding was vrij gemakkelijk, dat kon grotendeels gewoon in tassen voor de kringloopwinkel (nadat de kinderen er een waar verkleedfeest van gemaakt hadden), maar toen kwam het servies. Tsja, borden zijn altijd handig, bestek en glazen ook. Maar hoeveel is genoeg en wat is het schoonmaken wél waard en wat niet? Uiteindelijk is er veel weggegaan en hebben we daarna genoeg overgehouden om gasten te kunnen ontvangen! Na een dagje hard werken waren alle losse spullen uit het huis aardig gesorteerd en kon het schoonmaken beginnen. 

Eerst de keuken maar, want dat was het grootste hoofdpijnproject als het om hygiene gaat. Tijdens het leegruimen van de kastjes ontdekten we al de nodige muizenkeutels en urine stank, maar toen we (wederom met hulp!) wilden beginnen aan schoonmaken en zagen hoe vies het eigenlijk was besloten we hem er toch maar uit te slopen. De kastjes zo fris krijgen dat ik daar met een gerust hard mijn pannen in durfde te zeggen zat er niet meer in, dus plan B was het installeren van het aanrecht zoals we hem ook bij de tent hadden staan. Toch nog iets langer deels uit bakken leven, maar wel binnen! Met grof geweld deden wij dames ons best om zonder mankracht zoveel mogelijk weg te breken en ondertussen waren buiten het huis de mannen bezig met het vrij maken van de oprit/parkeerplaats/camperplaats en het installeren van een nieuwe pomp voor waterdruk in het huis. Onder de keuken kwamen we nog een rattenskelet tegen, die ons deed beseffen dat het slopen van de keuken echt de beste optie was geweest. De muren en het plafond, die vol roet en vetaanslag zaten maakten we zo goed en zo kwaad als dat lukte schoon met afwasborstels en schoonmaakmiddel en hoewel we echt wel eer van ons werk hadden, wit werd het echt niet meer. We beseften ons dat alles eigenlijk gewoon een likje (of zeg maar gerust een flinke laag) verf nodig had en ook de vloer is nodig aan vervanging toe om het er weer netjes uit te laten zien. De prioriteit was echter allereerst het bewoonbaar maken van het huis, aangezien de tent alles behalve comfortabel meer was. Dat de vloer niet meer brandschoon te krijgen is en de muren er smoezelig uitzien is een schijntje vergeleken met de schimmelvlekken in het tentdoek en de grote laag zand en stof onder de tentvloerbedekking. De basis van een huis met stenen muren, dakpannen als dak, veel minder tocht en een toch een stuk schoner en gezonder leefklimaat is een mooi begin. Het mooi maken komt later wel! 

Na vijf hysterisch drukke en lange dagen werk was het huis voor ons leefbaar genoeg om erin te kunnen gaan wonen. Alles was gesopt, we hadden stroom, stromend water, warm water, een functionerende wc én douche (hoe luxe!), een keuken waar we ons prima in konden redden, een werkende houtkachel en allemaal een ‘bed’ (als in matjes of matrassen) om in te slapen. Hoogste tijd om ons tentbestaan in te ruilen voor stenen muren en een dakpannen dak, om van daaruit in rust plannen te maken voor het vele werk dat nog voor ons ligt, maar in stapjes gedaan kan worden omdat de basis leefbaar is en functioneert! We zijn onwijs dankbaar voor de huisgemeente waar we onderdeel van mogen zijn, want zonder hun hulp waren we minimaal twee keer zo lang bezig geweest of hadden we tevreden moeten zijn met minder. Meer dan de helft van de tijd zijn er verschillende gezinnen geweest die geholpen hebben met alles wat er te doen was. 

Het wonen in een huis in plaats van in een tent is best wel weer even wennen. Waar we in de tent veel geluiden hadden van wapperende zeilen, dieren in de buurt, wind, regen, is het in het huis stil. Muisstil. Wanneer het regent, merken we het pas als we naar buiten kijken of nietsvermoedend een stap buiten zetten en het is heel gemakkelijk om weer veel binnen te zitten terwijl het buiten zijn juist zo fijn was van het tentleven. Daarentegen is het heerlijk dat we niet meer op de tocht hoeven te zitten en binnen kunnen blijven als we naar de wc moeten! De gaspitten kunnen zachter tijdens het koken, omdat ze niet meer uitwaaien en het eten aan een grotere, minder wankele tafel is heerlijk. En we hebben een bank, dus kunnen af en toe weer eens lekker bankhangen, gewoon omdat het kan. Aan ons de taak om de fijne dingen (het buitenleven etc.) er in te houden en de voordelen/luxe van een huis enorm te koesteren. Met een beetje zoeken gaan we daar zeker onze weg in vinden!