Daar stond ik dan. In ons huis. Ons eigen huis dat al een tijdje niet meer echt ons thuis was. Ik keek naar alle spullen die er stonden en dacht daarna aan de aanhanger, die veel kleiner was.

Afgelopen half jaar heeft in het teken gestaan van opruimen. Bijna iedereen met een zolder kan meepraten over hoe zo’n zolder langzaam maar zeker met de jaren steeds meer dichtslibt. Helemaal met kinderen, dan gaat dat ongeveer tien keer zo hard. Daar liggen dan vooral spullen die ‘misschien ooit nog eens van pas komen’, maar die je feitelijk al jaren niet aangeraakt hebt en in de toekomst alleen nog aan zult raken om ze van de ene naar de andere plek te verplaatsen. 

Tja, en als alles wat je mee wil nemen in een doodnormale aanhanger met huif moet passen is dat bewaren er niet meer bij. Dan moet er vooral heel…Veel…Weg. De weggeefhoeken op facebook hebben helemaal volgestaan met spullen. Er zullen vast mensen smakelijk gelachen hebben om die hoeveelheid berichtjes. Ik zelf ook. Er ging veel weg, maar het huis leek niet per se heel snel leger te worden. Gek is dat he, waar stond al die troep dan? Dat moet je toch merken? Pas toen we de laatste weken begonnen met plastic bakken vullen, die wél mee zouden gaan, toen begonnen de kasten leger te raken. Bijna lege kasten werden verkocht en weggegeven, met als gevolg dat er toch ook weer heel veel losse spullen ontstonden. Ons huis veranderde van ons thuis in een ongeordende chaos. Hier bakken, daar spullen die weg moeten, aan de andere kant spullen die nog ingepakt moeten worden en daartussenin nog een mengelmoes van allemaal. Hét punt dat ik maar even vergelijk met het zwaarste punt van een bevalling. Dat het zo zeer doet, dat je eigenlijk niet meer kunt en niet meer wilt maar ook niet meer terug kunt en wilt. En toen werd eerst Ronald ziek, gelukkig maar even, maar vervolgens werd ik geteisterd door een griep die ik lange tijd niet zo heftig gehad heb als deze. Midden in de chaos had ik geen energie en puf om orde te scheppen. 

Dingetje voor mij wel hoor, want het zou nog vijf dagen duren voordat de overdracht van ons huis was. Het was wel duidelijk dat we dit met zijn 1,5en (ik reken mezelf voor het gemak maar even als half persoon, maar eigenlijk was ik op dat moment minder ‘waard’) nooit zouden redden. Dus ons (of mijn) eerste lesje hulp vragen hebben we kunnen afvinken en Godzijdank kwamen er hulptroepen die in één dag tijd echt giga veel werk verzet hebben. Langzamerhand loste de chaos zich op en ontstond er een leeg huis, met veel herinneringen, maar zonder de warmte en gezelligheid die het ons thuis maakten. Maar goed ook, want laat dat nou net een van de belangrijkere dingen zijn die we met ons mee moesten gaan nemen.

Uiteindelijk verlieten we na een laatste schoonmaakronde door lieve vrienden, ons huis. De voordeur ging dicht, op slot, en de sleutel lieten we achter om door de nieuwe geopende deuren te beginnen aan een groot, groot avontuur. Met een aanhanger vol proviand die we nodig hebben om te kunnen kamperen, andere spullen die ons lief zijn, maar vooral een auto gevuld met de rijkdom van een geweldig mooi gezin, met een lieve hond en de warmte, gezelligheid en, liefde en de aanwezigheid van onze Heer die ons in staat stelt om van iedere plek waar we komen een ‘thuis’ te maken.