Nadat we de conclusie getrokken hadden dat een ruïne (en het hele ingekleurde en misschien wel geromantiseerde plaatje dat we daarbij hadden) hem niet ging worden en beseften dat het niet gaat om wat wij zelf willen ging onze zoektocht naar een eigen plek om te wonen natuurlijk gewoon door. Kijkende naar het tentdoek en wat die al te verduren heeft gehad, wisten we dat het het leven van onze tent eindig was. Met de zomerzon nog in het verschiet en de schimmelplekken die toch steeds prominenter aanwezig werden was het niet de vraag of hij er mee op ging houden, maar eerder wanneer. We gingen ervan uit dat hij een hele winter niet meer zou gaan trekken en al duurde dat nog even, we wisten ook dat de tijd sneller gaat dan ons lief is. Daarnaast is het natuurlijk fijn dat we tijdelijk op het land van anderen mogen wonen, maar dat is niet waarvoor we naar Portugal vertrokken zijn. Maar… wat dan wel? 

Ik durf eerlijk te zeggen dat het best even een gat was waar we in vielen. We zagen de deuren voor onze zelfbedachte plannen steeds verder dicht gaan en een echt huis kopen met een hectare grond, zoals we graag wilden, bleek financieel voor ons niet betaalbaar te zijn. Het al een lange tijd geen echte ‘thuis’ hebben brak mij steeds vaker even op en ik merkte dat we als gezin echt toe waren aan onze eigen ruimte.  De soort van makelaar die ons in de eerste instantie hielp met het zoeken naar een plek kwam iedere keer weer met ruïnes aan die wél goed betaalbaar waren en aan flinke lappen grond gekoppeld waren. Dat zorgde ergens voor twijfel, omdat het zelf bouwen toch ergens een verlangen was, maar we wisten dat er van ons gevraagd werd om het legale pad te bewandelen. Dit betekende dat we moesten gaan zoeken naar een huis mét dak en dan dus automatisch met minder grond. Dat deed even pijn, want in ons hoofd moésten we minimaal een hectare hebben om zoveel mogelijk zelfvoorzienend te kunnen worden en het was best even moeilijk om dat plaatje uit ons hoofd te zetten. Het was wel typisch dat er juist op dát moment een huis op ons pad kwam. Het huis dat wel eens een sleutel naar een nieuw begin kon zijn! 

Ik zat gewoon wat te neuzen op de verschillende makelaarssites van deze omgeving toen ik haar tegen kwam. De advertentie was niet eens zo heel indrukwekkend, maar het totaalplaatje van het huis, de afmetingen van het perceel én het feit dat er een brievenbus en huisnummer aanwezig waren trokken mij over de streep om verder te kijken. Die brievenbus en dat huisnummer waren mijns inziens hét bewijs dat het een echt legaal huis was en die zekerheid kon ik wel gebruiken. Toen we de advertentie goed bekeken zagen we alleen maar foto’s van de buitenkant en de tuin, maar de beschrijving leek leuk en de prijs was goed te doen. Toch wisten we maar vrij weinig. Hoe zou het huis er van binnen uit zien? Beschimmeld? Oud? Vervallen? Dat was waar we een beetje vanuit gingen. Vooral ook om al te grote teleurstellingen te voorkomen. Geleid door onze nieuwsgierigheid vroegen we een bezichtiging aan én zochten we het huis en vooral zijn locatie op door middel van satellietbeelden van het plaatsje. We reden er een keertje langs, gluurden voorzichtig en schuldbewust even achter het huis de tuin in, niet wetende of er toch stiekem nog iemand zou wonen en werden alleen maar nieuwsgieriger, want de eerste indrukken logen er niet om. Het leek een prachtig stuk grond met veel fruit. Zo snel als we de achtertuin ingedoken waren, zo snel zaten we ook weer in de auto. Voor de rest zouden we toch echt moeten wachten tot we een bezichtiging konden plannen. Als dat al zou lukken…