Onze zoektocht naar een eigen plek begon bij ruïnes met veel grond en eindigde bij een oud, maar compleet en vrijwel direct bewoonbaar gemeubileerd huis met veel minder grond (uiteindelijk bleek het perceel ongeveer 1/3 te zijn van een hectare). We hebben in juni een bod geplaatst en het duurde even met alle rompslomp en regelzaken die in Portugal (zoals veel andere dingen) heel veel tijd kosten, maar het bod is geaccepteerd, het voorlopige koopcontract hebben we deze week eindelijk getekend en we geloven dat het nu echt niet lang meer gaat duren voor we er aan de slag kunnen. 

Het is grappig om te beseffen dat we in Nederland naar iets als dit op zoek waren: een ouder huis met een leuk lapje grond. Toen kwamen we terecht in een super de luxe tot dan toe onderhoudsvrij nieuwbouwhuis met postzegeltuin. Een geweldige plek waar ik me zo thuis voelde! Ik heb er de tijd en ruimte gehad om veel te leren (op geestelijk, persoonlijk en praktisch vlak). Ik kon me (onbewust) voorbereiden op een eigen homestead door kippen te nemen, brood te leren bakken, op kleine schaal te moestuinieren en oogst verwerken. Ik kon meer leren over het thuis zijn met de kinderen, het steeds meer met vreugde omarmen van het moederschap, vrouw zijn en het zorgen voor thuis. We konden (ook geheel onbewust overigens) wennen aan het wat verder bij familie vandaan wonen en elkaar minder vaak zien dan iedere week. We konden ons daar al verdiepen in Gods feesten en alle andere dingen die we hier volop in de praktijk mogen brengen en toen het moment daar was om te gaan, konden we ons huis zó verkopen dat we dan toch dat oude huisje konden kopen met dat leuke lapje grond, maar dan in Portugal. We hebben hier al veel geleerd en zien er naar uit wat God ons in deze nieuwe stap ongetwijfeld allemaal weer wil leren. We voelen ons zo gezegend!

Emigreren, het is me een avontuur en ik besef me steeds meer dat er zoveel mensen zijn die de droom hebben om deze stap te nemen maar het niet durven. Het kost je zo ongeveer alles en eerlijk? Als Ronald er niet was geweest, had ik het nooit gedaan. Het was een stap uit gehoorzaamheid. Gehoorzaamheid naar mijn man toe, die er echt van overtuigd was dat we moesten gaan, maar vooral gehoorzaamheid naar God, die overduidelijk liet weten dat dit het pad was dat we moesten gaan bewandelen. Dat die gehoorzaamheid ons nu al zoveel zegen heeft gebracht maakt ons alleen maar gemotiveerder om Hem te blijven volgen op de weg die Hij ons leidt. Het pad is smal. Het is iedere keer weer balanceren om er op te blijven wandelen en we kukelen er regelmatig van af, maar dan krabbelen we weer overeind, zeggen we sorry en beginnen we weer waar we gebleven waren. Hij is het meer dan waard!