Het beviel ons eigenlijk wel. Gewoon even een soort van zwervend zijn. Niet in Nederland wonend, maar ook nog niet officieel in Portugal. We hoorden even nergens bij en dat vonden we dikke prima. We zouden wel even een fiscaal nummer aanvragen, zodat we de financiële zaken gemakkelijk konden regelen en dan hoopten we ons op den duur gewoon eens in te schrijven als we ons eigen stuk land hadden op ons eigen nieuwe adres. Een paar jaar geleden had dat waarschijnlijk ook prima gekund. Maar de Portugezen zijn ook niet gek, zien het aantal immigranten enorm groeien en willen de touwtjes weer wat meer in handen hebben dus toen Ronald bij het bureau van de Finanças naar binnen ging om dat even snel te regelen verkochten ze een keiharde ‘nee’. We moesten eerst bewijzen dat we hier woonden omdat we geen adres meer in Nederland hebben.

We neusden even op het internet en zagen al snel dat dit soort regelzaken de afgelopen jaren iets ingewikkelder geworden is. Om te bewijzen dat we hier wonen hadden we óf een koop/huurcontract van desbetreffend adres nodig óf we moesten twee getuigen meenemen die onder eed wilden verklaren bij het plaatselijke ‘parochiekantoor’ (Junta de Freguesia) dat we hier wonen. Daar konden we een certificaat van krijgen en daarmee konden we ons inschrijven bij het gemeentehuis. Gelukkig vonden we onze lieve vrienden bereid om met ons mee te gaan en te getuigen. Dus op mijn beste Portugees vroeg ik naar zo’n certificaat. Dat werd meteen begrepen en daarna was het bewijs van ons adres snel geregeld. We konden het de volgende dag ophalen omdat de ‘president’ de boel moest ondertekenen en stempelen met een ‘witte zegel’ dus de volgende ochtend kwamen we terug en lag het keurig voor ons klaar. Toen we eigenwijs waren en met dát bewijs genoeg dachten te hebben om ons NIF nummer aan te vragen werden we weer weggestuurd met de opdracht om ons écht eerst in te schrijven. We hadden het kunnen weten, maar wie niet waagt..

Dus, daar gingen we dan. Met ons hele gezin. Opgedoft en wel, allemaal de meest keurige kleding aan, netjes de snoeten gepoetst, haren in de pronk. We hadden namelijk van horen zeggen dat zo’n gemeentehuis (câmara municipal) best een statig gebeuren is, waar vooral op de kinderen gelet wordt (of ze goed verzorgd zijn). Nou, een statig gebouw is het zeker. Volledig bekleed met marmer, hoge plafonds, keurig geklede medewerkers die ons allen even goed van top tot teen bekeken en vervolgens meerdere keren vriendelijk glimlachten naar de kinderen (ik denk dat we het goed deden). Na goed en wel een uur bij de balie zitten om formulieren in te vullen, uitschrijvingsbewijzen vanuit Nederland en ID kaarten controleren en kopiëren en de certificaten voor ons residentschap meerdere keren checken werden de certificaten uitgeprint, getekend door een hoge pief die daarvoor bevoegd is én verzegeld met weer zo’n zogenaamde ‘witte zegel’, mochten we de rekening van hun ‘harde werken’ betalen en kregen we de certificaten mee. Met de mededeling dat het eigenlijk niet oké was dat we nog geen NIF nummer hadden en dat we die moeten komen laten registreren zodra we die (zo snel mogelijk) wél hebben.

Gelukkig was het NIF nummer nu helemaal geen probleem meer. Na een bezoekje van toch wel weer een uur aan weer een ander gebouw (financiën en normale burgerzaken zijn hier strikt gescheiden) zijn we dan nu eindelijk in bezit van het nummer waar je niet zonder kan als je een stuk land wil kopen, je auto wil invoeren, een bankrekening wil openen etcetera etcetera. We kunnen weer verder. Een stapje dichterbij ons eigen plekje! Hoera!